خداحافظ ، تخت جمشید !
به یاد نگارنده ع ش قدر اتاق کوچکم پا می نهد
بعد ِ من با یاد من بیگانه ای
در بر آیینه می ماند بجای
تار مویی ، نقش دستی ، شانه ای !
* همه چیز رو نادیده می گیرم حتی گریه های پنجره رو ! اگه قرار چشمام صبح به صبح به دریام صبح بخیر نگن دیگه غم و تنفر دیوارا ، هم ، برام مهم نیست اما نـــه ! من همه چیز اتاقو دوست دارم حتی شیشه خودخواه تراسمو .
حالا این منم که بی تو ، پر ِ پروازم شکسته !
به یاد نگارنده ع ش ق
قمری ، ای مسافر همیشگی
همدم روزای خوب سادگی
پر ِ تو یه سایبون بود واسه من
توی جهنم بزرگ زندگی
ای صمیمی تر از آسمون و باد
باز داره صدای خوندنت میاد
قفس تنگ دلم تو رو می خواد
تویی که نقش امیدو توی چشم من کاشتی
تویی که عطر تنت رو روی شاخه ها می ذاشتی
...
...
حالا این منم که بی تو ، پر ِ پروازم شکسته
قمری ، ای مسافر همیشگی
همدم روزای خوب سادگی
...
صدای آهنگو تا آخرین حد زیاد می کنم ، بلند بلند باهاش می خونم ، انگار می خوام با این کار به اشکام اجازه پایین اومدن ، ندم ... ولی مگه میشه ؟! سوزی که توی آهنگ هست غلظت اشکامو بیشتر می کنن ، فکر کنم خواننده این آهنگ هم نذر کرده منو به هق هق بندازه !!! حالا قسمت جالبه قضیه اینه که وضعیت من ، با این موزیک همخونی خیلی کمی داره ( فقط دلتنگی ) اما باید به آهنگساز و خوانندش آفرین گفت که اینقدر قدرت اثر گذاریشون روی بقیه زیاده " قفس تنگ دلم تو رو می خواد " ! نه ! این اشکا آروم بشو نیستن ! خدااااااااااااااااا ! امشب شدم مثل تو ، مثل همون شبایی که دلت می گیره ... دلم بدجور گرفته ، خیلی زیاد ! دلم واست تنگ شده ... مریم هم نیست که باهاش درد و دل کنم ... امروز رفت ! جاش توی تک تک اتاقا خالیه ... هنوزم صداش زندست ... خاله مریم ، کاش بدونی چقدر جات خالیه ... کاش بدونی خونه باز سوت و کوره ... خونه ای که یه لختیه ساده ازش یادگار مونده ... خداااااااااااااا ... روزای خوبمو گرفتی گله نکردم ! عزیزمو ازم دور کردی سکوت کردم گفتم حتما مصلحتته ، اما ... خداااااااااااا ... دلم عجیب تنگه واست...
می شتابد از پی هم بی شکیب
روزها و هفته ها و ماه ها
چشم تو در انتظار نامه ای
خیره می ماند به چشم راه ها
بوی مهر
به یاد نگارنده ع ش ق
به یاد داری خزان آن سال را ؟!
مهرماه ۸۱
مهری که بوی مهر تو را می داد، بوی خوب تو، عزیز تنهاییهام
و من پر شدم از روح بزرگوار تو تنها بهترنیم ...
به یاد داری که چگونه دل به مهرت باختم ؟!
خداوندا ! چقدر دوست داشتنی بودی و هستی هنوز هم
تو تنها قاصدک مهربان من، دل انگیزترین محبوب من
بار الها ! می شود روزی تمامی امواج محبتم را
در ساحل معصوم چشمانش اسکان دهم ؟!
خداوندگارا ! کمک کن فقط و فقط یک بار
بوسه ای از مهر بر پیشانی خستگیهایش بزنم ...
* من از جایگاه خودم پیش تو خبر دارم اما گاهی اوقات ... قول میدم دیگه زود رنج نباشم . حق با تواه دین تو نسبت به یه نفر در حقیقت تعهد منم هست چون من و تو یکی هستیم . مگه نه ؟!
شُک
به یاد نگارنده ع ش ق
کودک عاشق کجا شد شور آواز قشنگت
درقفس چون قلب خود هر لحظه نالانت نبینم
تکیه کن بر شانه ام ...
تا غم بی تکیه گاهی را به چشمانت نبینم
قصه دلتنگیت را خوب ِ من ، بگذار و بگذر
...
گریه دریاچه ها را تا به دامانت نبینم
...
...
تا که سیل اشک را زین بیش مهمانت نبینم
...
تنها آوازیست که اسرینهایم را از فرو چکیدن باز می رهاند ... وقتی تو گریه می کنی ... ولی من که هنوز گریه نکردم ... سجادم هنوز پهنه ولی من که با خدا قهرم ... همه چیز خوب است به جز من و ... هیس ! بیمار داریم ! بی انصاف نباش همه اینجا نیاز به استراحت دارند ... ماه می خندد به من و دیوانگیهایم ... نسترن ای عشق من ! باید آروم بود و پر خاطره ... زندگی همینه ... خدا هم اینه ؟! مهر می بلعد تمامی اشکهایم را ... طاقت ز کف نداده ام هنوز ... بس کن دیگه !!!!!!!!!!!!!!!!!
** همه چیز مثل یه شُک بود ... خون ، ریحانه ، نازی ، من ، رقص ، دکتر ، اشک و ... باورم نمیشه ... امتحان سختیه ! سخت تر از همیشه ! خیلی خیلی سخت تر !!!
نگو که تنها موندی و توی این شهر غریبه یه همصدا ندیدی !
به یاد نگارنده ع ش ق
پاورچین پاورچین به خاطراتمان سرک می کشم ،
دیگر حتی اگر دلتنگ ترین هم باشم ،
رویم نمی شود بگویم دلتنگ شده ام !
برای این دل ِ بهانه گیر و لجوج ، نیز ،
چند روزیست قاعده وضع کرده ام !
نکند داغ دلتنگیش تازه شود و مظلومانه بگیرد و سوزناک بگرید !
ولی مگر این ماهک ِ سر به هوا قرار و قانون سرش می شود !!!
نه و نه و نه و ... و بازهم نــــــــــــــــــــــــه !!!
" تو ندیدی که چه غریبه جریزه "
آمده ام مهمانی ! با یک بغل حرفهای شاعرانه برای میزبان ! ضیافت حضور شمع و پروانه گرد ِ هم ! ابتدا ً بوسه ای پر راز بر پیشانی خستگیهای میزبان برای تشکر و قدردانی و گویش " دست مریزاد ! عجب رنگین شبیست امشب ، احسنت ! " و بعد ... طبق عادت دیرینه شروع شرح احوالاتی خوش آیند میزبان " حال ما خوب است و ملالی نیست جز دوری گاه به گاه میزبانی عاشق پیشه و مهربان " ! نوبتی هم باشد نوبت میزبان است که مهمان نوازیش گل کند ؛ البته اگر هیجان دیدار بگذارد " بفرما ! تحفه ایست بی قابل ، کمی نان و پنیر و شعر ! " و لبخند ... لبخندی از سر ِسبک شدن غرورها و بیش از اندازه خالصانه ... آه یادم رفت ! شمع و سرخی شرم و حیای گونه های پروانه ! لحظه ای که هیچ کس جز عاشق حقیقی نمی بیند ، گاهی ! تیک تاک ... تیک تاک ، ساعت ۱۲ ! وقت وداع و شروع هجرانی دیگر ! التهاب بارانی مهمان و غم پنهان میزبان " آه ! لعنت به غزل و افسانه ! "
کلماتی از دل !
به یاد نگارنده ع ش ق
در قرار منظم لحظه ها ، تپش قلبی نهان شده ،
در هیاهوی خاموش زمانه ، فریاد دلی ویران شده ،
و در هق هق آشنای روزگار ، سرخی عشقی پنهان شده
پشت لبخند ملیح ستاره ، روی ایوان ابری آسمان
فراتر از نگاه کهکشان دخترکی از تبار دریا
پیراهن لطیف عشق می دوزد ...
دل بی کسی دخترک چشم سیاه
در نگاه پر تمنای پسرک آسمان پر تپش می نوازد ...
تفسیر پاکی عشق در چشمان بارانی لحظات بیقرارشان هویداست
عشق واژه سرخ باران است در چشمان به خون نشسته دریاییشان
و رقص سبز نسیم تلاطم موهای پریشان دریا زاده ...
احساس شیشه ایشان به حتم می فهمد
حجم اندوه لطیف و ژرفشان را ،
هنگامی که آرام و معصومانه اشک دلتنگی می بارند ...
( هیوا - بهمن ماه ۸۲ )
ای تو پاره تن من !
به یاد نگارنده ع ش ق
تو شاهزاده عزیز و معصوم منی ، شیرین ترین مهربون من ... کوه بلند و پر غروری که برای فتح کردنش خدا رو به همه مقدساتش قسم دادم ... زیباترین رویای شبهای تار منی ... تنها کسی هستی که واسه پیدا کردنش آسمون و زمین رو زیر و رو کردم ... صاحب اون چشمای مقدسی که از بس حرف نگفته توش قایم شده طاقت نگاه کردن بهشون رو ندارم ... مالک آرامش بخش ترین دستای دنیا ... کسی که همیشه حسرت آغوش گرم و مهربونش رو دارم ... عزیزترین من ... همونی که ارزش تمام زندگیم رو داره، همه وجودمو ...
* آدم وقتی واسه گفتن حرفای دلش هم قانون بذارن مطمئنان می شکنه !
به شقایق سوگند که تو بر خواهی گشت ، من به این معجزه ایمان دارم !
به یاد نگارنده ع ش ق
صبر خواهم کرد ، می آید !
می آید تا دلم را پر از شرم و شعف حضورش کند ...
می آید ، چون می داند دیگر تاب دوریش برایم ممکن نیست ...
صبر خواهم کرد ، می آید !
با بوسه ای پنهان و یک بغل عشق و مهربانی باز خواهد گشت !
می دانم ! دگر باره به برم می آید ، تا ،
عطر نفسهایش در کوچه پس کوچه های تنهایی دلم جاری شود !
تنها اوست که می داند چقدر دلتنگ آوایش هستم ، خود ِ خود او !
فقط خود ِ اوست که می داند ،
سکوت من ، بیقرار تمامی فریادهای محبت آمیز اوست ...
صبر خواهم کرد ، می آید !
من یقین دارم که او نیز روزی خواهد آمد !