کلاغ ها را به قصه ها
راه نمی دادند .
کلاغ از تپش استوایی ابر ،
چیزی نمی فهمید ؛
از لذت گیج هبوط بی خبر بود و
هیچ به گناه آدم نخندید .

سه سال و اندی گذشت . لحظاتی بسیار شادمان و لحظاتی دیگه غمگین ترین آفریده ی خدا بودم . پشیمون نیستم چون خودم این راه رو به تنهایی برای خودم رقم زدم . علی رغم همه ی تردیدام ایستادم تا ثابت کنم توی این رابطه تا اونجایی که از دستم بر اومده و تا آخرین توانم عاشق و صادق بودم . به اعتقاد خودم ، بی نهایت آدم صبوری بودم که هیچ وقت سعی نکردم گلایه ای ازت داشته باشم . شاید اگه یک بار با تحکم می گفتم با این اوضاع دیگه توانی واسه ادامه دادن برام نمونده ، حالا پیشم بودی . همیشه تورو به خاطر خودت می خواستم نه واسه اینکه اونقدر مکنت مالی داری که می تونی تموم دنیا رو باهاش بخری . نه به خاطر زیباییت که هر دختری می بینتت ، شیدات می شه . من به خاطر خصوصیات شخصیتیت دوستت داشتم . چون همیشه ایدال ترین فردی که توی ذهنم مجسم می کردم برای آینده ، کسی بود با همین خصوصیات اخلاقی و منش رفتاری اما امروز به یاد حرف پدر می افتم که همیشه بهم می گفت خیلی از روابط دختر و پسر در ایران به ازدواج منجرب نمی شه پس سعی نکن تموم احساساتت روی مسایل عاطفی بگذاری . نمی دونم .. نمی دونم صداقت بیش از حد اشتباه من بود یا اینکه باید یاد می گرفتم دوستت دارم نقل و نباته که می تونم خیلی راحت روی سر این و اون بپاشم . شاید ارج و قرب کسایی که هر لحظه دل به کسی می دن بیشتر از اونایی باشه که چند سال با جون و دل یه نفرو می پرستن و آخرش بی خبر تنهات می زارن و میرن . کاش آدما یاد می گرفتن همون طور که تمام حق رو به خودشون می دن ، در کنارش ذره ای انصاف هم به خودشون بدن که اگه یک تنه به قاضی رفتن و خوشحال تر از قبل برگشتن ، چیزی به نام وجدان اخلاقی سهم بقیه رو توی زندگی شون به اون ها یاد آوری کنه . دلم نمی خواد کسی رو مقصر جلوه بودم ( همیشه تقصیر گناهی ست دو طرفه ) فقط می خوام با خودم ، با دلم و عواطف و احساساتم اتمام حجت کنم . به قول بابا ‌امروز آمدم تلکیفم رو با خودم مشخص کنم . تصمیم گرفتم نوشتن رو بطور کامل کنار بگذارم ( البته چند مدتیه همین کارو کردم ) . وقتی شروع کردم به گفتن حرفای دلم با کمک قلم ، یه انگیزه ی بزرگ پشت تک تک کلمه هام بود که منو به سر منزل مقصود می برد ولی امروز چیزی جز یه زخم کهنه و بسیار آزاردهنده لابلای کلمه هام نیست . شاید خیلی رنجیدم یا شاید هم اونقدر زخمام عمیقن که مرهمی نیست واسشون . نمی تونم بگم فراموشت می کنم چون یه دروغ محضه . محاله کسی بتونه عشق اولش رو فراموش کنه . آخه آدما وقتی برای بار اول توی زندگیشون عاشق می شن خیلی پاک و صادقن . درست مثل یه آینه ،‌ ساده و صیقلی . از اون به بعد هم اگه عاشق بشن ، هیچ وقت به اون مرتبه از عشق نمی رسن . فقط سعی می کنن پخته تر عمل کنن با وجودی که توی دلشون نسبت به زمین و زمان بدبینن . فکر نمی کنم دوست داشته باشم دوباره به کسی دلبسته شم ، حداقل الان که اینجام ، اصلا به این قضیه اهمیت نمی دم . چون تمام وجودم رو شک و دودلی پر کرده جوری که حالم از دوستت دارم به هم می خوره . از آدمای احساساتی خنده ام می گیره . زمانی که می بینم دو نفر به هم اظهار علاقه می کنن‌ باور نمی کنم از ته دل عاشق باشن . می دونی .. رو راست بگم عشق بدجوری در من شکسته ، هم خودش هم تقدسش و این بدترین حسیه که می تونه در یک نفر وجود داشته باشه ( تردید به عشق .. ) و همش این سوال توی ذهنم نقش می بنده که به خاطر خودم رفت یا به خاطر خودش .. یا هی با خودم میگم اگه دوستم داشت به این راحتی ازم نمی گذشت ، می موند و هیچ کس نیست شک هامو به یقین تبدیل کنه . احساس میکنم اگه یه جواب قانع کننده ازت شنیده بودم ، اینقدر توی این برزخی که دست کم از جهنم نداره ، معلق نمی موندم ولی ایرادی نداره عزیزم .. خیلی ها به جز من و لایق تر از من هستند که می تونی اون ها رو مثل من منتظر نگه نداری . بازهم امیدوارم همیشه سالم ، شاد و بی غصه باشی . هم تو و هم دخترات بخصوص عسل که حالا حالاها به حمایت پدر نیاز داره . پدر بالاترین عشق یه دختره پس سعی کن تکیه گاه خوبی واسش باشی تا اون هم مثل من ، به حضور پدرش افتخار کنه . احساس می کنم وقت رفتنه . کم کم باید پرونده ام بسته شه و به فراموشی سپرده شه . خوب می دونم این دفعه دیگه هیچ برگشتی وجود نداره چون دیگه توان برگشت و موندنی در من نیست .

گفتی سال های سرسبزی صنوبر را ،
فدای فصل سرد فاصله مان نکن !
من سکوت کردم .
گفتی یک پلک نزده ،
پرنده ی پندارم ،
از بام خیال تو خواهد پرید ! 
من سکوت کردم .
گفتی هیچ ستاره ای ،
دستاویز تو در این سقوط بی سرانجام
نخواهد شد !
من سکوت کردم .
گفتی دوری دست ها و هم کناری دل ها
تنها راه رها شدن است !
من سکوت کردم .
گفتی قول می دهم هراز گاهی
چراغ یاد تو را در کوچه ی بی چنار و چلچله
روشن کنم !
من سکوت کردم .
گفتی سکوت همیشه علامت هم سویی ما بود !
من سکوت کردم .
سکوت کردم اما
دیگر نگو که هق هق نا غافلم را ،
از آنسوی صراحت سیم و ستاره نشنیدی !

هُدا ــ تابستان ۸۴