نگام که به چشات خورد ، دونه دونه اشک از روی گونه هام سر خورد وُ روی زمین افتاد . همیشه فکر می کردم وقتی ببینمت ، سر به زیر و خجالتی ،‌ فقط ، با انگشتام بازی می کنم و گونه های سرخ و ملتهبم از اضطراب گُر می گیرن اما حالا چشام مثل ابر بهار داشتن می باریدن . بغض تلخ این چند سال می خواست مثل یه دُمل چرکین سر باز کنه و .. .. .. ..

سعی کردم با یه خنده ی کوتاه این صحنه ی سر تا پا تراژدی رو تمومش کنم و دوباره نقاب غرور به صورتم بزنم اما محتاطانه و مهربون پرسیدی " داری گریه می کنی ! " با تکون دادن سر دست پاچه گفتم " از شوقه ، اهمیت نده .. آخه .. آخه .. " قدرت نداشتم ادامه اش بدم واسه همین سکوت کردم .

ناگهانی و آروم دستاتو به طرفم دراز کردی . زل زدم به دستات . گیج بودم و کارهام بی اراده و با تردید ادا می شد . چشام که چرخید نگام افتاد به دستای خودم . چقدر چروک و پلاسیده بودن . انگار پیری به جای روحم توی ظواهر دستام خونه کرده بود .

بی اختیار سرمو بالا گرفتم و با یه نگاه مستاصل حقیقت همین لحظه مو ازت تمنا کردم . چشم تو اما خیره به زمین بود . هر دومون بهت زده و شکه ، به اون یکی زل زده بود . ترجیح دادیم توی سکوت قدم بزنیم و به سال هایی که در حسرت و تنهایی گذشت فکر کنیم . دلامون از بی مهری زمونه شکسته بود و پاهامون به اندازه ی یک عمر زندگی کردن خسته و درمونده .

همون طور که از دور اومدیم ، درختای لخت پارک توجه مو جلب کرد . دوست داشتم تن سرد و شکننده مو به پوشش عریان طبیعت پناهنده کنم . آروم آروم به سمت نیمکتای ته پارک قدم برداشتیم . در همین حین دستاتو از جیب پالتوت در آوردی و گفتی " اینجا هوا خیلی سردتر از اونجایی که تو ، توش بزرگ شدی .. نگاه کن ببین چه لپات قرمز شده .. وای دستاتو بگو که از شدت سرما مچاله شده توی بازوهات "

اما باز هم سکوت کردم تا صداتو بشنوم ولی آخه تا کی سکوت و سکوت .. چه کسی از بین ما ، باید این دیوار بلند سکوت رو می شکست . لرزون و بی قرار زمزمه کردم " تنبیه خوبی نبود ولی تموم شد . کاش پایان تمامی قصه های عاشقونه یه اتفاق قشنگ باشه .. " وسط حرفام که رسید ، اشک بهم امون نداد و چشای لجوج و سرکشم هی باریدن و باریدن و باریدن ..

" هُدایی ! چقدر آرزو داشتم چشای گریونت رو ببینم و با همین دستام اشکاتو پاک کنم اما حالا اصلا دوست ندارم نگاهت نمناک و غم خورده باشه .. عزیز دلم بسه .. دیگه باید بخندی .. بخند .. بخند دیگه .." ولی مگه می شد خندید و تمامی کابوس های دیروز رو فراموش کرد .

دست خودم نبود . نمی تونستم تک تک ثانیه هایی رو که با درد ، سر شده بود رو فراموش کنم و دوباره از صفر آینده مو بسازم . خیلی وقت بود که با آب و آینه و زندگی میونم بهم خورده بود . رنگ سفیدی توی تمام تابلوهای آیندم پریده بود و سیاهی تا دلت بخواد ، مهمون من و شادیام شده بود .

بی اون که متوجه بشم دست هام رو توی دست گرفتی و از روی صورتم برداشتی تا اشکامو پاک کنی . کلی خجالت کشیدم . به بهونه ی غرور با انگشتام بازی کردم . یهویی چونه هامو آهسته بالا آوردی ، زمزمه کردی " نگام نمی کنی ! .. "

بی اختیار نگات کردم . چقدر مظلوم شده بودی و شکسته . موهات کما بیش سفید بود و پیشونیت پر از چروکای ریز و درشت . واسه اولین بار دلم برات پر کشید . توی دلم آرزو کردم کاش فقط مال خودم بودی . دستات هنوز هم روی صورتم بود و گرماش رو حس می کردم .

آروم و لرزون مثل دزدی که می خواد قیمتی ترین جواهر دنیا رو بدزده ، دستامو با شک و تردید ، آوردم بالا تا دست هاتو بگیرم . آخه خجالت می کشیدم .. .. .. دستامو که دیدی لبخند زدی . از روی صورتم به سمت پایین حرکت دادی تا بگیریشون . چشمام دوباره پر از اشک شد . سکوت کردم . این سکوت نشونه ی چی بود ! بغض ! .. خجالت ! .. دلتنگی ! .. عشق ، چی ؟! ..

نمی تونستم توی اون لحظه های سخت و زیبا چیزی بگم . اصلا نمی دونستم چی باید بگم ! لال مونی گرفته بودم . دستای تو ، دستایی که یک عمر آرزوی داشتشون رو داشتم ، توی دستام بود . یخ کرده بودم . دندونام از شدت هیجان و سرما تق تق بهم می خورد .

هراسون گفتی" یه دفه چت شد آخه تو ، دختر ؟ .. نگفتم اینجا سرماش طاقت فرساست ، لباس کامل بپوش ! اما من گنگ و گیج ، نه چیزی می دیدم و نه چیزی می شنیدم .. به خودم که اومدم فارغ از سرما و تنهایی ، توی آغوش تو روی یه نیمکت برفی نشسته بودم و .. .. ..