امروز ،
چرکنویس پاک یکی از نامه های قدیمی را ،
پیدا کردم !
کاغذش هنوز ،
از آوار آن همه واژه ی بی دریغ ،
سنگین بود !
از باران آن همه دریا !
از اشتیاق آن همه اشک !
چقدر ساده برایت ترانه می خواندم !
چقدر لب های تو ،
در رعایت تبسم بی ریا بودند !
چقدر جوانه ی رویا ،
در باغچه ی بیداریمان سبز می شد !
هنوز هم سر حال که باشم ،
کسی را پیدا می کنم و
از آن روزهای بی بازگشت برایش می گویم !
نمی دانی مرور دیدارهای پشت سر چه کیفی دارد !
به خاطر آوردن خواب های هر دم ِ رویا ..
همیشه قدم های تو را ،
تا حوالی همان شمشادهای سبز سر کوچه می شمردم ،
بعد بر می گشتم و
به یاد ترانه ی تازه ای می افتادم !
حالا ، بعضی از آن ترانه ها ،
دیگر همسن و سال سفر کردن تواَند !
می بینی ؟ عزیز !
برگ تا نخورده ی آن چرکنویس قدیمی ،
دوباره از شکستن شیشه ی پُر اشک بغض من ، تَر شد !
می بینی ؟