بگو آن وقت ،
با عطر آشنای این همه آرزو چه کنم ؟
با التماس این دل در به در !
با بی قراری ابرهای بارانی ...
باور کن به دیدار آینه هم که می روم ،
خیال تُو از انتهای سیاهی چشمانم سوسو می زند !
موضوع دوری دست ها و دیدارها مطرح نیست !
همنشین نفسهای من شده ای ، خاتون !

* دیشب بعد از مدت ها ، باهام آشتی کردی . لبخندت ،‌ گل های پونه ی روی موهام ، لباس سفید عسلم ، تمامشون نشونه ی عشق بود . مثل همیشه آرومم کردی ، با عطر ملیح و موندگارت . خودمم باورم نمی شد که با دیدنت اینقدر آرامش پیدا کنم . از صبح تا حالا ،‌ ورد زبونم شده " تو به خوابم که می آیی .. تو اگه خودت بیایی .. " انگار یادت رفته بود نامهربون شدمُ هر لحظه با حرفام دلت رو می شکونم . ازم خواستی برات گوش ماهی جمع کنم تا همیشه صدای دریا باهات همراه باشه و منو به یادت بیاره . انگار نمی دونستی از وقتی رفتی حتی یه بارم نرفتم ساحل .. تو با من قهر بودی یا من با تو ! .. من دلم از رفتن تو شکسته بود یا تو از حرف های خاردار من ، دلگیر ! .. وای خدای من ،‌ عسلم مثل فرشته ها شده بود ،‌ پاک و معصوم اما نا آروم . هر کاری کردم بی قراری نکنه ، بدقلق تر می شد تا اینکه گفتی بده ببرمش عسل که مال تو نیست و همون لحظه دخترک ملوسم ساکت شد . جوری که دوست داشتی تمام زندگیتو فدای سکوت بچه گونه اش کنی . اون لحظه نمی دونستم سکوتش رو به پای اعتراضش نسبت به حرف های تو بگذارم یا خوشحالیش از همراه شدن با تو . با خودت بردیش ُ دست هاتو به نشونه ی به امید دیدار تکون دادی و رفتی .. با رفتن تو صدای امیدواری فریاد زد " من به قدرت و پاکی تو ایمان دارم ،‌ فرداهات خیلی روشنه ، اگه قبول نداری دستاتتو ببین " و کف دستای من نوشته شده بود " شکوه "