سرخ سیب حوایی و
من  ِ آدم در بطن چیدن تو ،
گناه خوردنت را جای می گذارم .
حسرت لحظه ها ،
سر کردن بی تو با شاخه ای بلند ،
به نام گندم برین که
بوی دستانت را نمی دهد ،‌ حتی ،
کشنده مجازاتیست که 
در برابرش تاب نمی آروم ، می دانم .

* می دونم کلمه هام قاطیه . می دونم هیچ نظم خاصی توشون نیست . قلمم هم مثل دلم هنگ کرده و عجیب بهونه گیر شده این روزا . آدما وقتی دلتنگ می شن ، داغون می شن بخصوص اگه بدونن اونی که دلتنگشن تا دنیا دنیاست ، پیششون بر نمی گرده .. شب های زیادی رو به عشق تو ، با امید به دیدنت ، به عشق اینکه منو تو مال همیم ، صبر کردم و خدا رو به تمامی مقدساتش قسم دادم که سلامت باشی اما چه فایده که دیگه حق ندارم دوستت داشته باشم ،‌ دیگه حق ندارم بگم آرش من ،‌ دیگه حق ندارم وقت دلتنگ میشم عکساتو ببوسم آخه تو که دیگه مال من نیستی . من که دیگه سهمی از تو ندارم . مگه یه مهره ی سوخته ی عشق چه حرفی می تونه واسه گفتن داشته باشه جز ناله های که هیچ کس جز خودش نفهمه و نشنوه و ندونه ..................