در پرسه ای
میان یک صندلی خالی و
نبودن باتلاق های نیلوفر دار ،
من ــ تنها و تنها ــ
حضور سایه افکن تو را می بینم .
بگذار شب بیاید و تاریکی
ــ تا هر وقت دلش خواست ــ 
سر من و تو خراب شود .
بگذار گریه میهمان نوروزی شود و 
ــ هر چه خواست ــ کنگر بخورد ، لنگر بیاندازد .
مگر ندیدی تمامی باغچه ها 
علف های هرز دارند و قارچ های سمی ،
چتر رنگ و رو رفته شان را پناه گاه می بینند !
چه حاجتی ست به فردا و آفتاب 
هنگامی که من و تو با هم باشیم .
مگر ما غمی داریم لحظه ای که 
ساده شادی مان گوش فلک را هم کر می کند .
تو سراپا نوری و من سراسر پا شور .
تو می خندی و من برای خنده های تو ، 
شیطنت های کودکانه به فاصله آویزان می کنم .
تو می خندی و زندگی لای لای ِ واژگان من جوانه می زند . 
بخند محبوب یگانه ام ،‌ بخند تا
شیرینی خنده های آهنگینت عسلک نوپای من باشد .
بخند تا پر شوم از تو و دگر باره هم خود ِ تو .
بخند شیرینم ، بخند ................................... 

( اردیبهشت ۸۴ ــ ساعت ۱۵ : ۶ )

* این جمله ها فقط یک ایده است که توی سرویس نوشتمش ولی وقت نکردم ویرایش کنم و ادامه شون بدم . فقط دوست داشتم این مطلب همین امروز پست شه تا تک تک لحظه هاش رو ثبت کرده باشم . سعی می کنم بعدا کم و کاستی یاشو درست کنم . شاید عبارت دوست داشتن تعبیر خیلی خوب و درستی برای حس امروزم نباشه اما فقط خودم می دونم از ته دل میگم و بهش ایمان دارم " عشق من ، عشق من ، عشق من ، عشق من ، عشق مـــــــن "
            
                         

                                            در آن نفس که بمیرم
                                          در آرزوی تـــــــــــو باشم
                                             بدان امید دهم جان
                                         که خاک کوی تـــــو باشم