به یاد نگارنده ع ش ق

                  

سلام بهونه ی همه ی تنهایی های من ..

شب توی خوابه ، آیینه خاموش
خاموش و بی انتها ،‌
بی هیاهو بی تماشا ،
تاریک و بی هم صدا ،
من تب تند حضورم منو دریاب
مثل تلاطم موجم روی دریا
..
..

بازم یه روز دیگه داره تموم میشه ، مثل همه ی روزای سکوت و کور بی تو بودن . شب که میشه تازه یادم میفته باید با خدا درد و دل کنم ، باید بهش التماس کنم که خدایا خواهش می کنم فردا به دلش بنداز بیاد من باهاش صحبت کنم . هر شب با این خیال خوش سرمو روی بالشت می ذارم و با لبخند ، اومدنت رو مجسم می کنم . می دونی چیه نازنین ! دیگه دوست ندارم شبا نیم ساعت به ماه نگاه زل بزنم آخه وقتی تو که ماه آسمون قلب منی هر شب طلوع نمی کنی ، من این ماه بی نور و رنگ پریده رو می خوام چیکار کنم ! نور کمش تنها به درد ستاره های کوچیک و بی احساسش می خوره ، نه منی که ماه و ستاره ای به روشنی تو عزیز ، توی دلم دارم . آره می دونم ! می دونم که داری می فهمی یه دلتنگی دیگه از آتشفشون دلتنگیام دلش می خواد فوران کنه . نه عزیز ! نگران نباش هنوز مونده تا ذوب بشم و مذابه هامو دوری تو خاکستر کنه . چقدر جالبه نه !! همیشه خودمو با جمله ی " من خیلی صبور و قویم " تسکین می دم . نمی دونم اگه روزی برسه که این جمله کوچیک هم مثل تمامی خاطرهای خوب از ذهن منتظرم دور بشه ،‌ دیگه باید چه کنم . به نظر تو بعد ها مرهم بهتری برای من دلتنگ پیدا میشه ؟ راستی امروز یه بار دیگه با یه خنده به پهنای تمامی صورتش ، جلوم ظاهر شد . چقدر حس می کنم به تو شبیه ِ . وقتی از دور می بینمش مات می مونم . مثل یه صحنه ی شگفت انگیز که اصلا قابل باور نیست . همش توی وجود اون دنبال یه نشون آشنا از تو می گردم . راستی چقدر داره مثل تو میشه و منو عذاب می ده . وقتی می بینمش ، می خوام برم جلو و بگم " چطور به خودت جرات دادی مثل آرش من باشی " ولی وقتی می بینم داره می خنده ، این حس برام تداعی میشه که این تویی که داری به من و کارام لبخند می زنی . حضورش گاهی وقتا یا بهتر بگم اکثر وقتا باعث میشه بی قراری کنم . من دارم با یه نگاه کوتاه توی وجود اون ، دنبال کسی می گردم که یک تار موشو حتی به دنیا هم نمی دم . دلم خیلی دلتنگ شده برات . نمی دونم چرا نمی تونم مثل سابق با تک تک کلمات توی ذهنم بازی کنم و برای تو بنویسم . نمی دونم چرا اینجا احساس آرامش سابقو ندارم . یه حسی توی این خونه هست که نمی ذاره من راحت بنویسم . دارم عذاب می کشم از این سکوت خفقان آور ، از این درک نکردن متقابل . چرا من هر چی میگم کسی نمی فهمه اعماق قلبم چی می گذره ! برات نگرانم ، خیلی زیاد . دلم شور می زنه !! برای تو ، تنهاییات ، بار سنگین چیزایی که باید تنهایی به دوش بکشی . می ترسم از اینکه زود دیر نشه ! اگه زمان به عقب برمی گشت چقدر ما خوشبخت بودیم . خدایا چرا من قدر خوشبختیمو ندونستم ؟ چرا آسون از دستش دادم ؟ چرا خدا ؟ لعنت به تقدیر ! لعنت به نوشته های روی پیشونی !  

دست به قلم می برم ،
می نویسم ، می خندم ، می گریم و
نوشته ام با یک نقطه آخر خط به پایان می رسد 
اما بغض هایم چون همیشه ناتمام می ماند
..
..