به یاد نگارنده ع ش ق

                     

اشکهای بی تاب من ،
دانه به دانه بر روی گونه هایم می غلتند
و هیچ کس نیست که ..
تو هم نیستی ، چون همیشه .
و این منم که در تنهایی محض خود ،
در پی ساحلی برای دریای اشکهایم می گردم .
می دانی مدتهاست سراغی از اتاقک کوچک خیالیمان نگرفته ای !
خیلی وقت است نمی گویی شب را در انتظارم بمان تا ..
دیگر نمی گویی ، هیچ نمی گویی ..
من داغدارم ، داغدار مرگ تمامی حرفایی که
سالهاست به زبان آورده نمی شود .
حرفایی که به قول تو باید وقتهایی به زبان آورده شود .
من زنده ام به مرور خاطراتی از یک فصل خزان زده پاییزی .
فصلی که بهار خواندمش ، بهار رشد یک دختر چشمان سیاه .
راستی ! چند شبی ایست که دستهایم
به سوی همان مهربان مطلق همیشگی دراز کرده ام .
التماسم را به آسمان ، هیچ کس جز ستاره حاجت ندید .
می دانی بهترین ؛
این دخترک بی چیز و فقیر ،
جز سوگندی محکم بر دوست داشتن و خوشبخت کردنت
چیزی در طبق اخلاص ندارد و دعایی که
تنها برای تو و آنچه پیش رویت است ، می باشد .
خداوندا ..
باز هم شب شده ، شبی خالی از هر ستاره حاجتی .
دوباره من هستم و آسمانی پر از خجالت .
ستاره ها همه گم گشته اند .
شب است ، شب سکوت مطلق و
من که ..

* این شعر را مدام با خودم زمزمه می کنم . زیباست ، نه ؟! برای فرار از جو سنگین سکوت بهانه ی خوبیست ، مهربان .  سکوت می کنم و تو بهتر از کسی می دانی سکوت من از هر فریادی رساتر است . چشمانم برای تو ،‌ اشک هایم برای تو ، قلب و وجودم برای تو ، زندگی و تپش های من از آن تو باد ، یگانه ! و در مقابل تنها یک لحظه برای من باش . این روزها هوای دل کوچکم کمی ابریست ، کمک کن برای همیشه داشتنت ، لختی بی وقفه ببارم .
* حالا این منم که بی تو ، پر پروازم شکسته !
* مهربانی چشم هایت آرامم می کند .