به یاد نگارنده ع ش ق 
             
           

باد می وزد . من سردم ، سرد  ِ سرد . مادر می گوید سردت شده است دختر ، چیزی بپوش ! دوست ندارم چیزی بپوشم . دوست دارم لجباز باشم یا شاید لوس ، نمی دانم . صدای نگار در گوشم می پیچد " عزیز دل من " و ناخود آگاه چهره ی تو را مقابل چشمانم مجسم می کنم . خدای من ، چقدر دلتنگم و خسته ! حوصله هیچکس را ندارم . حضور هیچ کسی راضی و خرسندم نمی کند . فقط دوست دارم به جایی زل بزنم و سکوت کنم . متن بنویسمو کسی نباشد که بگوید " درست را بخوان " . دوست دارم کسی باشد که مثل بچه ها ناز و نوازشم کند . بیچاره مامان ، صدایش در آمده از این همه خودخواهی ! این روزها هر آدم تازه ای می بینم ،‌ دلم تو را بهانه می کند . جرات رفتن به دانشگاه را ندارم . انگار آنجا هم جای خالی تو عذابم می دهد . دوست دارم تنها باشم ‌، تنهای تنها . هیچ کس و هیچ چیز نباشد . چقدر تهی شده ام و بی ملاحظه . خود را گم کرده ام باز ، قلمم را نیز هم . چقدر حضورت را کم دارم . خواب و بیداریم نیاز به بودن توست اما نیستی . هر شب به خوابم می آیی . برایم دست تکان می دهی از دور و محو می شوی . نمی یابمت ، حتی در خواب هم . حرف های دلم تک به تک نگفته و بی جواب می ماند . هوا سرد و وحشیست . وجود هیچ کسی جز تو دلگرمم نمی کند . " لوس شده ای باز " صدایی از درونم فریاد می زند . وقتی بچه بودم دوست داشتم خودم را برای کسی لوس کنم ، عزیزدردانه ی پدر . خیلی خسته ام . افکار به هم ریخته . می بینی حتی حرف هایم نیز ثبات ندارد . ناراحت می شوم ،‌ نگران می شوم ، بغض می کنم اما اشک نمی ریزم . دل سنگ شده ام . راستی دیشب کار دیگری هم انجام دادم . تو فهمیدی ؟! باید فقط در خلوتمان برایت بگویم . کاش هیچ کسی حائل نباشد . حسادت نمی کنم ،‌ همه می گویند اصلا دختر حسودی نبوده ام . ولی دلم می گیرد از بعضی چیزها . بارها آرزو کردم .. آروز کردم .. آرزو کردم .. کاش تلنگری حتی کوتاه حباب آرزوهایم را نشکند . از دور دست تکان می دهی . دلم می لرزد . قرمز می شوم از شرم . زبانم بند می آید . به قول مامان اگر بیایی نزدیک از خجالت غش کرده ام . کاش قدرت داشته باشم به چشمانت زل بزنم . می دانم ندارم . هیچ وقت نداشته ام . همواره شرم و حیایی بوده که نگذارد به چشمانت حتی در قاب عکس هم زل بزنم . صدایم می کنی . با همان لحن همیشگی و افسونگر . باز افسونت می شوم . برق نگاهت می گیردم . برایم مقدسی مثل پدر . همان قدر مقدس و عزیز . می شکنم ،‌ بی تو . می شکنم ، اگر نباشی . لب هایم بی صدا اینها می گویند . " تو خیلی قوی هستی و صبور " هزاران هزار بار شنیده ام این حرف را . عروسک صبور قصه ها ، منم و تو کوچک بانوی من . هر دور از یگانه یاورمان دور مانده ایم . چشمانم برق می زند ، برق اشک است . شاید باز هم دارم خودم را لوس می کنم . این بار برای تو ،‌ نه برای پدر . نه نه ! قدرت ندارم نگاهت کنم . سر به زیر می افکنم . مهربانی و توجه ات خجالت زده ام می کند . هر لحظه هستی و من حست می کنم نمی بینمت اما . چشمانم را به زمین می دوزم . می گویی " طاقت دیدنم را داری " نجوا می کنم حضورت ذوبم می کند . به یکتایی مان سوگند  وقتی هستی ، وقتی هستی .. . فقط بدان با جان و دل دوستت دارم و هیچ چیزی نپرس .

پشت این پنجره ،
شب دارد می لرزد ..
و زمین دارد باز می ماند از چرخش .
پشت این پنجره ،
یک نامعلوم نگران من و توست ..
ای سراپایت سبز ،
دستهایت را چون خاطره ای سوزان
در دستان عاشق من بگذار و
لبانت را چون حسی گرم از هستی
به نوازش های لبهای عاشق من بسپار
..
..