به یاد نگارنده ع ش ق

                    

هنوز هم گیجم و محو . نگاهم به نقطه ای دور دست شاید خیره است و نگران . سکوت کرده ام ، سکوت مطلق . حرفهایم در دل زندانی باشد بهتر است ، دیرینه رفیق ! لبخند می زنم ، خنده ام می گیرد ، می خندم . دیگر باور کرده ام حتی کلمه هایم را نیز پذیرا نیستی ! چون خودم ، چون احساسم و همانند خیلی چیزاهای دیگر . حالم اصلا خوش نیست . ضعف دارم و تا دلت بخواهد بغض دست نخورده ی کال . مادر می گوید خوب نشده ایی هنوز ، پدر نیز هم . فردایی که قرار است بیاید ، مقابل چشمانم تاب می خورد . من خسته ام عزیز !  خیلی خیلی خسته . خستگی تمامی روزهای بی مهر بر تنم جای مانده . دیگر واژه آرایی هم کمکی به این دل نمی کند . وقتی این چنین نامهربان می شوی ، تاب و توانم تحلیل می رود . سکوت می کنم و بی صدا می شکنم . دعا می کنم کاش نبودم ، کاش هیچ وقت نیامده بودم تا تو را مجبور به قاصی بودن کنم . دوست دارم در آغوش خدا بخوابم و هیچ بیداری در کار نباشد . خسته ام ، خیلی خسته .

* چقدر زندگی تلخ می شود وقتی بدانم دیگر هیچگاه برای من مهربان نخواهی شد .