به یاد نگارنده ع ش ق 

                                       

به محض اینکه درو بازم کردم داد زد " ســــلام " از بس خسته و حوصله بودم گفتم " وای دیگه تو اومدی ! زودی برو خونه تون که مامانم بیاد ، دعوات می کنه ( از مامان خیلی می ترسه ) " با یه لحن مظلوم جواب داد " آخه می خوام بیام توو . " از رفتارم خجالت کشیدم چون خستگی من نباید دلیلی برای تندیم نسبت به بچه ها باشه اما از اونجایی که کسل تر از این حرفا بودم بی توجه گفتم " خب بیا توو ولی اگه اذیت کردی می فرستمت خونه تونا . " نمی دونم کجای حرفم خنده دار بود که خندون جواب داد " باش . " اومد توی اتاق پیشم نشست و خودشو با انگشتاش سرگرم کرد و هیچ حرفی نزد . دیدم آروم نشسته دلم واسش سوخت . ازش پرسیدم " یاس چیزی می خوری برات بیارم . " ابروهاشو به نشونه نخواستن بالا انداخت و بازم سکوت کرد ! چون می دونستم عاشق شکلاته باز پرسیدم " یاسی کاکائو .. " نذاشت حرفمو تموم کنم . یکدفعه گفت تک تک ( به همه ویفر شکلاتیا می گه تک تک !! ) می خوام . خندم گرفت
اما سعی کردم به روی خودم نیارم به خاطر همین با اخم گفتم " خب همین جا بمون تا برات بیارم . از جات تکون نخوریا والا نمی ذارم بمونی . " سرشو از یک طرف خم کرد و دست به
سینه نشست . پاشدم برم واسش کاکائو بیارم که یادم اومد آخرین شکلاتو صبح ریحانه با خودش به مدرسه برد و دیگه هیچ شکلات کاکائویی نداریم که به یاس بدم . داشتم با خودم فکر می کردم که چی بهش بدم که صداش در نیاد و شروع نکنه به شیطنت که همون لحظه نصف موهاشو از پشت اُپن آشپزخونه دیدم و فهمیدم برخلاف قولی که داده پشت سر من راه افتاده . راستش از نحوه ی قایم شدنش خندم گرفت و تصمیم گرفتم کمی سر به سرش بذارم . بلند داد کشیدم " بازم که اینجایی ! الان میام گازت می گیرم ( فکر می کردم می ترسه و میره می شینه ولی زهی خیال باطل من !! ) " عوض اینکه بره بشینه تا من بیام ، واستاده و با آخرین قدرت توی چشای من می خنده . انگاری ۵۰۰ تا صحنه کمدی با هم داره جلوش اکران میشه . غش غش و از ته دل . هر کاری کردم نخندم نشد . واسه همین شروع کردم به خندیدن با اون . حالا نخند کی بخند . کل پذیرایی ، اتاق ها و هال رو دنبالش دویدم تا قلقلکش بدم . بعد از اینکه کلی با هم بازی کردیم گفت " من کاکائو می خوام . "  در حالی که انگشت اشارمو گاز می گرفتم با خجالت گفتم " وای یاسی گلی ، شکلات نداریم ! به نظرت تو چیکار کنیم ؟ " کمی فکر کردم و بی هوا پرسیدم "  می خوای موهاتو مثل عروس درست کنم ( باید یه جوری سرشو گرم می کردم تا از فکر شکلات بیاد بیرون والا بیچارم می کرد ) . " کمی بالا پایین پرید و گفت " آره آره . آخ جون . موگیلای ( موگیر ـ سنجاق سر ) ریحانه رَم برام می زنی؟! " " آره  قربونت برم . تو برو پایین تختم چهار زانو بشین تا من بیام " . رفتم تمام وسیله هامو  آوردم و شروع کردم به درست کردن موهاش . از بس موهاش نرم بود خوشم میومد پریشونشون کنم . یاد موهای خودم افتادم که شبیه موهای یاس بود ولی کلیشون ریخت و خیلی هاشونم سفید شده ! فکر کنم آرایش موهاش ۳۰ دقیقه طول کشید و همون یاس شلوغ و خونه خراب کن ، آروم ساکت نشسته بود . داشتم از تجعب شاخ در میاوردم . یعنی این خود یاس بود !! باورم نمی شد که بتونه این همه وقت آروم بمونه و جیکش در نیاد . آخه مامانش میگه فقط وقت خوابه که از دستش راحت می شیم ( از بس اذیت می کنه ) . موهاشو براش بافتم و گوجه ای بستم . خیلی ناز شده بود . شده بود عینهو عروسای واقعی . صورتش کلی خانوم شده بود . گفتم "
یاسی ببین چقدر خوشکل شدی . " ملیح خندید و گفت " من گشنمه ( من نیم ساعت دارم زحمت می کشم برای موهای شازده خانوم ،‌ایشون احساس گشنگی می کنن ! عجب ! ) " یه ظرف آش واسش آوردم اما نصفه خورد و رفت پارکینک که با بچه ها بازی کنه . بعد از رفتنش با خودم فکر کردم با همه شیطنتا و شلوغکاریاش یه دنیای دست نیافتنی و سر به مُهر باقی مونده البته این مقتضای سن همه ی بچه هاست و نمیشه این موضوع رو منکر بود اما من معتقدم هر بچه ای با هر نوع ویژگی عجیب دلنشین و دوست داشنتنیه .