به یاد نگارنده ع ش ق

امروز مدتها از آن روزی که دوست داشتی جزیره ی من باشی ، ‌گذشته است . امروز دیگر نه تو قصه امیر من می شوی و نه من برایت از سر شادمانی می خندم . امروزمان تلخ است و تشنه
. تلخ از سردی ما و تشنه از بی محبتی های گاه بی گاهمان . امروز دیگر نه خدا می خندد و نه ملائک از سر دلتنگی های شبانه قطره اشکی را به دامان خدا می ریزند . دیگر هرگز بارانمان نخواهد بارید . می بینی ! می بینی ! می بینی ! زندگی فسانه های عجیبی از من و توست . زندگی آن نیست که تو می شنوی ! زندگی آن نیست که دبیر جغرافیا بر نقشه جهانت نقل کرد
! زندگی چیزی جدای اینهاست ، ‌جدای جدا .

هرگز نخواستم که
به داشتن تو عادت بکنم
بگم فقط مال منی به تو جسارت بکنم ..
اونقدر ظریفی که ..
اما تو خلوت خودم ،‌ تنها فقط مال منی ! 

و من می اندیشم که این شعر ، مرا با خود به کجا می برد ؟ به کدام سوی دور ؟ به کدامین خاطره به یاد نماندنی . می بینی ! این سیاوش همان سیاوش همیشگی ماست . همانقدر تازه و مهربان . پس چرا ما همان آدمهای پیشین نیستیم ؟! چرا اینقدر دور شدیم از عاشق بودن ! آهان عزیز ! فراموش کرده بودم ، زندگی شعر و ملودی نیست ! زندگی احساس نیست ! زندگی سخت بی رحم است و لا مروت ، عشق و احساس سرش نمی شود که !
 
راستی چند وقته که
رفتم بی غم و غزل سرکار
روزگارم ای بدک نیست ،
شکر غربت گرمه بازار !
قلم و دفتر شعرم ،
توی گنجه کنج دیوار ،
غزلش گوشه ی انبار ..

لبخند می زنم . تازگی ها یاد گرفته ام ،‌ اشک و لبخند راز از درون شکستن است !! لبخند می زنی تا کسی نفهمد در خلوت خود گریسته ای و اشک می ریزی تا یادت بماند شادیی این گوشه و کنار نیست که تو اینقدر سنگ خوشبختی را به سینه ات می زنی ! مگر ندیدی امروز غم قلبت به سنگینی تمامی  الفبای عاشقانه هایت بود ! مگر ندیدی که چطور قلاده ی بی رحم مرزهای از پیش تعیین شده اشک های دلت را در خود کشت ! مگر ندیدی چقدر بی عاطفه گفتی " عزیزم تولدت مبارک ! " شمع ها چقدر مسخره می سوختند وقتی چشمهای تو هم در حسرت دیدارها می سوخت . همه چیز مصنوعی بود و پوشالی ،‌ مثل خنده ی من ، ‌شادی من و ..

روی سکوی کنار پنجره 
همه شب جای منه ،
چند ورق کاغذ و
یک دونه قلم ‌همیشه یار منه ..

چقدر خندیدم به آن بی خبری که گفت بنویس و نترس که گشوده شوی . روز خوبی بود . دقیقا یادم هست . من ، فاطی و زری ! هر سه مان به این خوش باوری خندیدیم و من تلخ تر از همه و پدر بود که می گفت مظمون شعرهایت عجب سوال برانگیز و ناخواناست و من باز تلخ خندیدم
. تلخ تر از همیشه ، خیلی تلخ تر . آنقدر تلخ که به گریه ام انداخت . 

حالا من موندم و یک دونه ورق
که اونم از اسم تو سیاه می شه
چشمونم فاصله رو از پنجره دید می زنه
دلم اسم تورو فریاد می زنه
درای پنجره رو تا انتها باز می کنم
تو خیالم با تو پرواز می کنم ..

و فروغ ! و فروغ ! باز هم فروغ و گاهگاهی مریم . پرنده فروغی که دوست داشت پرواز را بخاطر بسپارم و رسپیناد مریم که می کوشید خزانش بهار باشد و من ! من  ِ تنها ! من  ِ با تو و بی تو ! آن وقت ها که به مریم خندیدم و فروغ را دیوانه ای پنداشتم ،‌ تو نیامده بودی . نگفتم ! نگفتم ! دنیا فسانه ای بیش نیست ! گاهی بوی دلتنگی می دهی ، گاهی نه ! گاهی عاشق می شوی و گاهی نه ! گاهی می خندی و گاهی نه ! گاهی مهربان می شوی ، گاهی نه ! گاهی اهلی می شوی ،‌ گاهی نه ! می دانم رنگ واژه هایم چون همیشه می پرد وقتی اینگونه آشفته می نگارم ! نترسید بچه های من ! همه چیز خوب است و خوش ! فقط این دل ما ، دل نیست . عجب بهانه ی دلگیری است ، قناری ! می بینی ستاره ،‌ ماه من دیگر شب را نمی شناسد . ماه مهربان من دیگر ستاره هایش را نمی شناسد . ماه مهربان من دیگر مهربان نیست . ماه من ،‌ می خواهد غریبه بماند . غریبه ی غریب .. 

* نترس من هنوز تا مرز شکستن ، یک غرور پنهان ،‌ فاصله دارم ..
* خورشید باید آنقدر بسوزد تا قدرت سوزاندن داشته باشد ، پس دیگر نگو خورشیدت مغرور مانده .
* یک نفس عمیق بکش ،‌ تو قوی ترین موجود زمینی ! تو به سادگی شمع نمی شکنی ، ‌می دانم !