اشکهای بی تاب من،
دانه به دانه ، 
روی گونه های چروکیده ام می غلتند و
هیچ کس نیست که .. تو هم نیستی و
این منم که چون همیشه غرق در تنهایی محض خود
پی ساحلی برای دریای اشک هایم می گردم ..
می دانی ..
مدتهاست سراغی از اتاقک کوچک خیالی مان نگرفته ای .. 
دیگر نمی گویی شب را در انتظارم بمان تا ..
دیگر نمی گویی .. هیچ نمی گویی ..
من داغدارم ..
دغدار قتل عام تمامی کلماتی که سالهاست در گورستان دهان ،
کنار بزاق های زیر زبانی مدفون شده اند ..
حرفایی ناگفته و خاموش که به قول تو باید وقتهایی گفته شود ..
چند شبی است که دستهایم
به سوی مهربان مطلق ازلی دراز شده است ..
التماسم را به آسمان جز ستاره ی حاجت کسی ندید ..
می دانی بهترین ؛
این دخترک بی چیز و فقیر ،
جز سوگندی محکم برای دوست داشتن و
خوشبخت کردن همیشگی تو چیزی در طبق اخلاص ندارد و
همچنین دعایی که تنها برای تو و آنچه پیش رویت باشد ..
خداوندا ..
باز هم شب شده است ،
شبی خالی از هر ستاره حاجت ..
دوباره من هستم و آسمانی تیره ، پر از خجالت ..
ستاره های ارتباط همه گم شده اند ..
شب است ، شب ِ فانوس های مسکوت ..
شب است و من که ..

* یکی از شعرهای قدیمم بود با وایریش جدید !  واسه نوشتن کلمات تازه ، ‌فرصت می خوام .. این روزا ذهنای خسته هم کلمه فروش شدن ! کلمه هامو اشکام به تاراج بردن و مثل همیشه
من موندم و یه دنیای پر از خالی سکوت ! کاش گریه کنم ! کاش خالی شم از این حجم سنگین سکوت ! کاش تو بیایی تا من اینقدر احساس تنهایی نکنم ! کاش دوباره ساعت ۳:۳۰ باشه که منو به تو پیوند بده ! کاش دوباره شبی بشه که تو ساعت ۱۰ منو ببینی ! کاش پاییز ۸۱ از اول
شروع می شد ! من از این روزا متنفرم . من این روزا رو نمی خوام . من این لحظه های سنگین خفقان آورو نمی خوام . دل من گرفت از این همه سکوت و تنهایی . دل من گرفت از این همه زجری که تو می کشی و به روی من نمیاری . دلم گرفت از این صبری که تو رو داغون کنه . لعنت به صبری که بخواد تو تنهایی بار سختی هاتو به دوش بکشی . لعنت به کلمات غمگین و اسف بار من . کاش می تونستم ببینمت تا آروم بگیرم . اصلا کاش گریه کنم تا بتونم بنویسم .