به یاد نگارنده ع ش ق

                      

نمی دونم چرا اینجوری میشم .. احساس می کنم وقتایی که تو حالت خوب نیست ، منم مثل یه کلاف سردرگمی هستم که تمامی اعضای بدنش رو بهم گره زدن و نمی دونه باید چه کنه تا آزاد بشه .. این روزا اصلا خوب نیست .. خستگی روزانه از یه طرف و افکار مشوش من از طرف دیگه همه چیزو داره بهم می ریزه .. نمی فهمم .. نمی فههم .. از همه چیز واهمه دارم .. می ترسم فردا پاشو بذاره توی دلم .. می ترسم از اینکه تعریف زندگیم اشتباه باشه .. می ترسم دنیا اونقدر که میگن زیبا نباشه .. می ترسم .. ضعیف شدم انگار .. دیگه قلبم تاب خیلی چیزا رو نداره .. چه لحظه های عجیبی شده ، نه ؟! .. دوست داری بگذرن اما ته دلت ، واسه تند تند رفتنشون دلتنگ میشی .. مثل همیشه نمی تونم این حالتهام رو آنالیز کنم .. نمی تونم بگم چرا اینجوریه .. فقط می تونم بگم کاش هیچ وقت ، این حس دوباره نیاد سراغم .. چقدر بده که تو هم نیستی تا برات از ترس هام بگم .. چقدر بده که من فقط یاد گرفتم بغض کنم و کنترل اشکام با خودم نباشه .. چقدر بده عزیزم .. چقدر بد .. به هر کی بگم من از فردایی که نمی دونم چیه می ترسم ، ‌میگه " بابا ما رو گرفتی تو ، ها ! " ولی هیچ کس نمی دونه که ترس از فردایی که قراره ، همه آرزوهامو از من بگیره ، بی اونکه من بخوام ، لحظه لحظه داره با من رشد می کنه و عملا برای دور کردنشون از ذهنم ، هیچ کاری ازم بر نمیاد .. هیچ کاری .. هیچ کاری ..

ناقوس کلیسا ؛
گروهی کر در شیروانی ،
که همصدا با هم ،‌
خدایی واحد را صدا می کنند
و من ،
من  ِ خموش ،
من  ِ حیران و سرگران !