به یاد نگارنده ع ش ق 

به نظر من تو درست شبیه یه شقایقی . گاهی هم شبیه یک ستاره میشی ، یک موقع هم شبیه یک درخت سیب یا یک پرنده . تو شبیه همه اینها هستی و خیلی چیزای دیگه ، میدونی چرا ؟ چون همه ی اینا عشقو یادم می آرن . یک زمانی شبیه درخت سیب میشی و من دلم می خواد یکی از اون سیب های سرخ و درشت رو که به شیرینی عسله بچینم و مزه تمام میوه های بهشتی رو بچشم ، اون موقع تو شاخه هاتو تکون میدی و یکی از اونا رو برام زیر درخت می ندازی و قلبم از این همه سخاوت لبریز شادی و غم میشه . غمگین میشم چون نمی تونم جبران کنم ، شاد میشم چون موفق شدم سیبی از درخت عشق بچینم . وقتی یک ستاره میشی ، درست زمانی  ِ که تاریک تاریکم ، تنهای تنهام ، تنهاتر از آه ، تنهاتر از ماه ، وقتی که دارم خاموش و بی نور میشم اون وقته که تو ستاره میشی و شب تاریکمو روشن می کنی ، کنارم می شینی و من نور ازت می گیرم و زنده می مونم و شقایقی چون تو سرخ ِ سرخی ، یک شقایق سرخ به رنگ آتیشه که توی دلش یه لکه ی سیاه که منم خونه کرده و مجبوره این داغ سیاه رو روی دلش حمل کنه و تحملش کنه * 

* اپیزودی از یک نوشته