به یاد نگارنده ع ش ق
 
                           

با چشمانی خسته ،
به آنچه دور و برم 
عرض اندامکی می کند ، 
بی هوا ، نگاهی می اندازم ..
همه جا بوی انزوا می دهد ،
بوی نای ِ خالی و تهی 
بوی پوچی نفرت انگیز یک نهلیست .
سکوتم طعم گس  ِ کُناری کال می دهد .
لامُروتی دقایق همه چیزم را به تاراج برده ،
سرد و قاسی ام کرده ،
تهذیب شده ام از کینه و تزکیه از نفرت ،
مهربانی و عاطفه ی احساسم خشکیده .
دور گشته ام از طلب خدا و هر چه نام  ِ ایمان دارد
و پر از موی باریکی که از اعلی به اسفل پرتم کرد .

( ه .. ـ شهریور ۸۳ )