پیغام

به یاد نگارنده ع ش ق

                               

به شب و پنجره بسپار که بر می گردم
عشق را زنده نگهدار که بر می گردم
دو سه روزی هم اگر چه تحمل سخت است
تکیه کن بر تن دیوار که بر می گردم
بس کن این سرزنش " رفتی و بد کردی " را
دست از این خاطره بردار که بر می گردم
گفته بودی که به شب چشم به راهم بودی
به همان دیده بیدار که بر می گردم
بین ما پیشترک هر سخنی بود گذشت
راهیت می شوم این بار که بر می گردم
پرده تیره آن پنجره ها را بردار 
روی رف آینه بگذار که بر می گردم
پشت در را اگر انداخته ای حرفی نیست 
به شب و پنجره بسپار که بر می گردم ...
( امید مهدی نژاد )

این شعر رو توی مجله دیدم ، دوست داشتم بخونیش آخه به نظرم زیبا و پر محتوا اومد .  می دونی گاهی وقتا خیلی حرفا توی شعر هست که ناخودآگاه ، مثل یه آهن ربا جذبت می کند . جدیدا به این نتیجه رسیدم که دلم از سنگ شده و لطافت و رقت قبلی رو نداره . به همه چیز با لبخند تمسخر نگاه می کنم حتی مرگ یه دوست . مرگ کسی که ۵ سال از بهترین سالای عمرم با حرفا و کاراش پر شد . نمی دونم شُک بود یا بی تفاوتی یا سنگ دلی اما من حتی وقتی گفتن " دوستت مرد " من فقط به صفحه مانیتورم خیره شدم ، همین . امروز هم سومشه اما پای من اونقدر شله که نمی تونم بره خانوادشو توی اون وضع دردناک ببینه . قلبم اونقدر سرده که طاقت نداره منصوره رو با یه سنگ قبر و یه مشت خاک ببینه . هنوز صدای صحبتا و خنده هاش توی گوشمه . مامان میگه " آماده شو بریم مسجد " . خواهرش میگه " توی دفتر خاطراتش فقط اسم توه " اما انگار من جز روح خندون و آزاد منصوره نه چیزی می بینم و نه چیزی می شنوم ...