طلوع من ! وقتی غروب پر بزنه ، موقع ِ رفتن منه (۱) !

به یاد نگارنده ع ش ق 

                                     

هوا ابریست ...
ابر می خواهد ببارد ، اما اجازه ندارد !
من جای او می بارم ،‌ ساده و بی منت !
تازگی ، اشک واژه ام شده ...
می دانم ، هیچ گاه شاعر نخواهم شد  !
آخر کلمات مهمل مرا چه به شعر و شاعری !
در انتهای افق چشمانم ، غروب لانه کرده ...
وقت الوداع با خانه و غزل رسیده ...
می بینی ! چقدر زود دیر می شود !
تا چشم برهم زنی باید بروی و
اشک مجالی برای آخرین کلامت نمی دهد ...

همیشگی ترین طلوعم ، ســـلام ...

گفته بودم وداع نزدیک است ... شاید زمان زیادی تا جاری شدن واژگانم نمانده باشد ... سه ، چهار غروب دیگر شاید ... می بینی ! ... هر آمدنی یک رفتنی دارد ... تک تک ِ مان به نوعی  مسافریم ... آنقدر بغض دارم که نوشتن را برایم مشکل می کند ... نگو " خودت را بیش از حد  میازاری " ... نـــه ! ... اگر تو هم جای من بودی شاید اینگونه عمل می کردی ، شاید هم نه ! نمی دانم ! اما باور کن همیشه دوستت داشتم و دارم ... شاید نتوانسته باشم ثابت کنم آخر من به جز چند واژه خط خطی شده چیزی نداشته ام ... سهم من و تو از بودنمان تنها چندین رویا و خاطره شیرین است ... همیشه وقت رفتن علایقمان اوج می گیرد ... وقتی می خواهیم دور یا جدا شویم می فهمیم چقدر به یکدیگر دلبسته و عاشق بوده ایم ...

ادامه دارد ...