زندگی شاید ، چنین باشد !

به یاد نگارنده ع ش ق 

                            
                                                دلم گرفته ،
                                   دلم عجیب گرفته است و هیچ چیز،
                                        نه این دقایق خوشبو ،
                           که روی شاخه ی نارنج می شود خاموش ،
                                        نه این صداقت حرفی ،
                         که در سکوت میان دو برگ این گل شب بوست ،
                                            نه هیچ چیز ، 
                              مرا ازهجوم خالی اطراف نمی رهاند ...

این لحظه از اون لحظه هاییه که باید گفت و نوشت ... مهم نیست که کی میاد اینجا . کی قرار این کلمات را بخوونه ... مهم نیست که کی کلمات غم انگیز منو دوست داره ، کی نه ... مهم نیست که خیلیها دلشون می خواد خیلی چیزای دیگه رو جای حرفای بارونی من بینن و بخوونن  ... مهم نیست که فلانی راجع به من و شخصیتم چه احساسی می خواد داشته باشه ... مهم اینه که این خونه منه و من اینجا از احساس و لحظه هام بدون هیچ نقابی حرف می زنم ... مهم اینه که اینجا من خود ِ خودم میشم و تک تک اجزاش ذره ذرمو می شناسه و می فهمه ... مهم اینه که در و دیواری این خونه کوچیک درد منو بهتر از خیلی ها درک کردن و با من موندن ... مهم اینه که به قول مردم چند تا شی بیجون با گریه هام اشک ریختن و با خنده هام خنیدن ... مهم اینه که خیلی وقتا تنها همدم من همین دریا و صدف روی صفحه ام میشن ... مهم نیست که کی باور می کنه ، کی نه ... مهم اینه که من با همین حروف و کلمه های به قول شما غمگین  زندگی کردم ... من با غم زندگی کردم و با اشک هم زیستی ... من خوب می دونم دلتنگی رو توی کدوم هجای احساسم بذارم ... من می فهمم چرا زندگی با کاغذ قهر می کنه ... من درک می کنم که دوری دو بخش کوچیک نبوده و نیست ... من لمس می کنم همه سهم غربت از دنیا رنگ سیاه تاریکیه ... من چیزایی رو می فهمم که خیلیا نه می فهمن و نه دوست دارن که بفهمن ... واس کی مهمه که مرغ عشق خونه مامان جون یه روزی ، توی بی کسی خودش جون میده  ... کی می دونه جدایی دو تا ماهی کوچولوی عاشق یعنی چی ... شاید هیچکی ، شایدم ... نمی دونم ... این روزا درد و دل کردن با شنای ساحلم هم کمی سخت شده ... حس می کنم واسه خیلی چیزا سکوت بهترین چارست ... نمی دونم چرا اونجور که باید نمی تونم  خود خودم باشم ... حس یه کبوتری رو دارم که می خوان پراشو ازش بگیرن و هیچ قدرتی نداره که نذاره ... حس یه عابری که توی سرما جاش گذشتن ... خیلی سخته که حس کنی هر چی داد بزنی کسی نیست که به حرفات گوش بده و حرفات به خودت منعکس میشه ... احساس باخته شدن می کنم انگار زندگی بدجوری منو مات ِ خودش کرده ... دوست دارم پاشم اما دیگه هیچ حسی برام نمونده  ... دلم می خواد از اینجا برم جایی که هیچ آشنایی دور و برم نباشه ، یه زمین پر از غریبه هایی که کاری به کارم ندارن و بتونم راحت به صورت مبهمشون خیره بشم و نفهمم که چه حسی نسبت به من و کارام دارن ... این روزا احساس می کنم سهم من از زندگی شاید این نباشه ... دختری که همه عشقش دفتر مشقاش بود و خدا کتابش چطوری شد که حتی از بوی برگه های کهنه زندگی هم روگردون شد ... حس همون دختری رو دارم که به اندازه تارهای موهاش پیر شده ولی هیچکی جز آینه نمی بینه ... شاید اگه تو بودی میشد تنهایترین نبود  ... شاید اگه مشق سکوت نکرده بودم حالا پر از فریاد و هیاهو بودم ، اما نه من سکوت لحظه هامو با کلمه هام شکستم ... من ثانیه هامو با صدای دوستت دارمم پر کردم ... من به جدایی هام محبت کردم و با کنیه هام دوست شدم ... انتظار من ، مثل شرم صورتی و خجالتیه ... دلتنگی من ، طعم بارون میده ... کلمه عشق من هنوزم نُو مونده ... کهنگی حروف ، مال کلمه های من نسیت ... من و کلمه هام فقط کمی خسته و دلتنگیم ، همین ...  دوست  دارم با کلمه هام به یه خواب ابدی بریم ... خوابی که شاید توش هیچ بیداری نباشه ... ما عجیب خسته ام ، عجیب ... هم من، هم کلمه هام ...