من از تو لبریزم عزیز دل

به یاد نگارنده ع ش ق

                      

حس عجیبی دارم ... حسی شبیه به یه بیقراری ممتد یا شاید هم یه احساس پر از تشویش ... خیلی لحظه ها لبریز از حس گفتنم ولی به قول یه دوست " اینجا اما دیگه امن نیست شاید ! " جای جایه این میعادگاه مقدس انعکاس با تو بودنه . بازتاب تموم لحظاتی که با جون و دل، از تو، دل پاک و قلب مهربونت می گفتم * دیدی چه رسوا شد دلم، غرق تمنا شد دلم * ذره ذره این خاک دامنگیرو مثل خدا و تو می پرستم ...

قصه از کجا شروع شد
از صدای مهربون و یه سلام عاشقونه
اومدم به مهربونی که بگم با تو یکرنگم
تا بگم چه نازنینی ای شکوفه قشنگم
ای سلام عاشقونه، ای عزیز آشیونه
عشقمون کاشکی همین جوری بمونه
عشق تو برای قلبم اولین و آخرینه
تویی تنها همزبونم که همیشه نازنینه
اگه ۱۰ سال اگه ۱۰۰ سال شب و روز با تو باشم 
تو واسم هنوز همونی که برام عزیزترینی ...

باید به خانه بروم .... همین امشب .... فارغ از تمامی هیاهوهای شبانه .... به خانه برمیگردم  .... باور کن .... شاهد میگیرم خدای زمین را .... نوای حزن انگیز مادر را   می شنوم .... برگرد ....

* دلبرکم چیزی بگو به من که از گریه پرم  
   به من که بی صدای تو از شب شکست می خورم ...