دخترک آینه

به یاد نگارنده ع ش ق 
                                         
  متعجب روبروی آینه ایستاده بود و به چهره دختر توی آینه نگاه می کرد،‌دختری
  ناراحت و اخمو با صورتی غبارآلود ... باورش نمی شد همین دختر انعکاس چهره
  خودش توی آینه باشه آخه هیچ وقت خودشو اینجوری ندیده بود ... تا اونجایی که
  یادش میومد همیشه دختری شاد بود و خندون ، البته با یه ریزه شطینت که شرایط
  سنیش ایجاب می کرد واسه همین چهره بهت انگیز دختر آینه براش نامانوس بود
  ... یادش افتاد یه روزایی خونه رو با شلوغکاریاش روس سرش میذاشت ... مربی
  بچه های توی کوچه میشد ... واسه این که ثابت کنه از لحاظ قدرت بدنی ، از پسرا 
  هیچی کم نداره با سرسختی باهاشون مسابقه می داد و یه عده ای رو میبرد و از 
  بعضیاشون هم شکست می خورد اما هیچ وقت خودشو نمی باخت ...باورش نمی
  شد که دختر آینه همون دختر شجاع و نترس قدیماست ... همه بهش میگفتن خانوم 
  شده ... اما خودش این قیافه ماتم زده رو دوست نداشت ... دوست نداشت حالا 
  که احساس تکامل می کنه اینجوری عبوس جلوه کنه واسه همین اول لبهای 
  کوچولوشو به لبخندی مهمون کرد و بعدش موهای لخت مشکیشو روی شونه هاش 
  ریخت . چقدر به خاطر همین دو تا تغییر کوچیک قیافش بشاشتر و ملیحتر به نظر
  می رسید ... دوست داشت بلوز مشکیای همیشگیش رو که بوی غم می داد
  عوض کنه تا بتونه پیراهن یاسیی رو که کادوی مامانیش بود رو بپوشه ... سرشو
  بلند کرد باز چهره یه دختر مهمون آینه بود اما نه اون دختر قبلی ، این دفعه دختری 
  بلوری با لبخندی غنچه وار مهمون دل مهربون آینه بود، با دیدن چهره آروم و پرمهر
  دختر بی آختیار لبخندی کنج لباش اومد و گذشته رو از یاد برد ...