هدیه + یه شعر محلی

به یاد نگارنده ع ش ق
خواستم هدیه ای گرانبها برای تو عزیزترین عزیزم بگیرم ...همه شهر را گشتم...
دختر گلفروش را دیدم گفت:
- اگر تمام گلهای روی زمین را بچینی و زیر پای او بریزی بازهم هدیه ای ناقابل خواهد بود
 برای او...
به پارچه فروشی رفتم گفت:
- اگر بال و پر فرشتگان را بچینی و با آن پارچه ای نرم تر از نسیم و لطیف تر از گلبرگهای بهاری ببافی باز هدیه بی ارزشی خواهد بود برای او...
به جواهر فروشی سرزدم گفت:
- اگر درشت ترین تکه های الماس را به او هدیه کنی با زهم ناچیزی خواهد بود برای او...
تمام شهر را زیر پا گذاشتم اما چیزی لایق او نیافتم...سر به کوه و بیابان گذاشتم...از بیابانهای داغ گذشتم، از دریاهای طوفان زده عبور کردم.به سرزمینی دور دست رسیدم که مردی تنها زندگی میکرد او گفت:
- قلبت را به او تقدیم کن...
بدین سان شد که روی قلبم نگاشتم
                                   من تو را تا ابد می پرستم....
                                                                           و تقدیمش کردم.......
اینم یه شعر به زبان بندری تقدیم به همه شما دوستان مخصوصا تو و نینای مهربان
وامیر حسین عزیز که همیشه با حرفاشون کلی بهم آرامش میدن..
مگه ناگن دنیا جونن ما که جونیش موندی؟!
مگه ناگن مهربونن مهربونیش موندی؟!
مگه ناگن دل بی عشقن بی چه محکوم شکنن؟!
مگه ناگن سرنوشتن بی چه مظلوم شکنن؟!
اگه دنیا جون ببینی جون ابوت لحظهونش......
مگه ناگن دلخوشی اتات وقتی راضی بشی
ما که راضی بودیم و هیچ موندی جز ناخوشی؟!
هرچی بی ما شگو توی بچگی همه قصه دراوند
رنج دنیا بند خوبی از دل خلق ای بوروند
مگه ناگن دنیا جونن ما که جونیش موندی؟!
مگه ناگن مهربونن مهربونیش موندی؟!
مگه ناگن دل بی عشقن بی چه محکوم شکنن؟!
مگه ناگن سرنوشتن بی چه مظلوم شکنن؟!