ترس.....عشق.....پناه!!!!

به یاد نگارنده ع ش ق
از نگاه ، حرف، نوشتن می ترسم.ترس اینکه بگی دیگه دوستم نداری. می ترسم کاری
کنم که ناراحتت کنه و غصه بخوری..... ترس از جدایی و تکرار افسانه های نابسامان قبل.
و یه علامت سوال به اندازه بزرگی همین زمینی که آرامگاه آدماست که اگه منو نخوای،
اگه روز ترکم کنی و اگه......من چیکار کنم؟؟؟؟؟ از آدما میترسم از اونایی که اسم این
نوشتن منو گدایی محبت یا خورد شدن غرور یه دختر و کوچیک شدن اون گذاشتن...ترس
از همه اونایی که نشناخته درباره همه چیز قضاوت میکنن یا اونایی که نمیدونن تو چقدر
خوبی!!!!!!!!!!!
عشق به تو، دوست داشتنت همه و همه شده جزیی از من شده پاره از تن من( باور میکنی؟؟؟؟) میترسم در بیان اندازه ی عشقم به تو کوتاهی کرده باشم!!!!!!! میترسم
نفهمی که چقدر دوستت دارم گرچه هیچ وقت هم اندازه واقعی عشقم رو نگفتم یعنی
کلمه ای مناسب واسه بیان مقدار عشقم پیدا نکردم.راستی مگه نمیگن عاشق سر
نترسی داره پس چرا من اینقدر هراسونم؟؟؟؟پس چرا من از همه چیز میترسم!!!!!!!
کاش بتونم از هیچ کس و هیچی نترسم.....خیلی کاشهای دیگه هم تو ذهنم رخنه کرده
که بهتره فراموشش کنم فقط میدونم که خیلی بی پناه و شکسته شدم
کاش مرا همچون تویی پناه بود.....کاش آنقدر خود را از من جدا نمیکردی....
کاش نزدیکیها دوباره همسایه دلم میشد و هزاران کاش دیگر که مجالی برای آن نمیابم آخر وقت تنگ است و من هم مسافرم......مسافر شهر غــــم!!!!!!