غبار پشت شیشه میگه رفتی ولی هنوز دلم باور نداره!!!!!!!

به یاد نگارنده ع ش ق
به روی گونه تابیدی و رفتی،مرا با عشق سنجیدی و رفتی
تمام هستی ام نیلوفری بود،تو هستیم را چیدی و رفتی
کنار انتظارت تا سحر گاه شبی همپای پیچکها نشستم
 تو از راه آمدی با ناز و آن وقت تمنای مرا دیدی و رفتی
 شبی از عشق تو با پونه گفتم دل او هم برای قصه ام سوخت
غم انگیزست،تو شیداییم را به چشم خویش فهمیدی و رفتی
 چه باید کرد این هم سرنوشتیست من دل رابه چشمت هدیه کردم
 سر راهت که می رفتی تو آن را به یک پروانه بخشیدی و رفتی
 صدایت کردم از ژرفای یک یاس،به لحن آب نمناک باران
 نمی دانم شنیدی برنگشتی و یا این بار هم نشنیدی و رفتی
 نسیم از جاده های دور آمد نگاهش کردم و چیزی به من گفت
تو هم در انتظار یک بهانه از این رفتار من رنجیدی و رفتی
عجب دریای غمناکیست این عشق ببین با سرنوشت من چه ها کرد
 تو هم این رنجش خاکستری را میان یاد پیچیدی و رفتی
تمام غصه هایم مقل باران فضای خاطرم راشستشو داد
 و تو به احترام این تلاطم فقط یک لحظه باریدی و رفتی
دلم پرسید از پروانهک شب چرا عاشق شدی در عجیبیست
 و یادم هست تو یک بار این را  ز یک دیوانه پرسیدی و رفتی
تو را به جان گل سوگند دادم فقط یک شب نیازم را ببینی
ولی در پاسخ این خواهش من تو مثل غنچه خندیدی و رفتی
دلم گلدان شب بو های رویاست،پر است از اطلسی های نگاهت
 تو مثل یک گل سرخ وفادار کنار خانه روییدی و رفتی
تمام بغض هایم مثل یک رنج شکست و قصه ام در کوچه پیچید
 ولی تو از صدای این شکستن به جای غصه ترسیدی و رفتی
 غروب کوچه های بی قراری حضور روشنی را از تو می خواست
 تو یک آن آمدی این روشنی را بروی کوچه پاشیدی و رفتی
کنار من نشستی تا سپیده و پرستش را نجوا کردی
 و من می دانم آن شب تا سحرگاه نگارن راپرستیدی و رفتی
نمی دانم چه می گویند گل ها خدا می داند و نیلوفر و عشق
به من گفتند گل ها تا همیشه تو از این شهر کوچیدی و رفتی
جنون در امتداد کوچه عشق  مرا تا آسمان با خودش برد
و تو در آخرین بن بست این راه،مرا دیوانه نامیدی و رفتی
هوای آسمان دیده ابریست پر از تنهایی نمناک هجرت
تو تا بیراهه های بی قراری دل من را کشانیدی و رفتی
پریشان کردی و شیدا نمودی تمام جاده های شعر من را
  رها کردی،شکستی،خرد گشتم تو پایان مرا دیدی
و رفتـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــی
اما هنوز هم پروازت را از آسمان زندگیم باور ندارم