یه مکالمه اختصاصی پر هزنیه !!!
به یاد نگارنده ع ش ق
دارم با کامپیوترم ور میرم که پاورچیناشو حس می کنم .مثل همیشه شیطون و خندون میاد طرفم و می خواد غافلگیرم کنه .نمی خوام حس قشنگشو خراب
کنم ، وانمود می کنم هیچی از اومدنش نمی فهمم ... آروم آروم میاد پشت سرم
و با دستای سفید و تپلش چشمامو محکم می گیره : " عمه ( عمه رو بدون تشدید
و با یه لحن خاص بچه گونه میگه ) می دونی من کیم
؟! "
ـ ممممممم بذا یه ریزه فکر کنم 
آهان یادم اومــــد تو همون خاله ریزه نازه یی
که قاشق جادوییشو توی اتاق من جا گذاشته ریز می خنده و با یه لحن حق به جانب میگه : " نـخیرم!!! من اون نیستم 
... "
ـ پس تو همون تام کوچولوی شکمویی که از من پنیر می خوای، مگه نــــــه ؟!
باز صدای خنده قشنگ و تپلش گوشامو پر می کنه : " عمه مامانم گفته پنیر نخور
تپل میشی 
..."
ـ نکنه تو همون خانوم کوچولویی که موهاش بوی یاس لندنی میده
* عمه داره یادت میاد 
ولی بیشتر فکر کن ...
ـ فهمیدم ... فهمیدم ... فهمیدم تو همون یاس شیطونی که من همیشه
لپای صورتی و تپلتو محکم می کشم سریع دستای مثل برفشو از رو چشام
بر میداره و تند تند میگه: " عمه ســـــلام ... "محکم بغلش می کنم و درحال کشیدن
لپای گل گلیش می بوسمش 
ـ سلام عروس قشنگ من ... باز که تو سنگین شدی و من نمی تونم بغلت کنم 
یه ریزه مثلا خجالت می کشه 
" عمه چقد دوستم داری ؟! "
ـ چقد بگم خوبه
* بگو قد پیتزا سلی
ـ من از پیتزا سلی هم بیشتر دوستت دارم یاس کوچولوی من 
* عمه منم تو رو قد همون چی پلتایی که بابام می خره دوستت دارم
عمه بهم آدامس باربی میدی
ـ چشم خانوم خونوما چیز دیگه ای میل نداری
* حالا نه ولی عصر باید از سوپر واسم پفک لینا بخری 
(((( ))))
پ.ن: اینم یه مکالمه اختصاصی پر هزنیه با یاس عزیز ، تنها دختر دایی کوچولوی من که آمادگی میره . فکر کنم ۶ ساله باشه، نــــه ؟! یه دختر شیطونو شــر مثل زلزله که در یه چشم به هم زدن ...، مهربون و با مزه ،
طرفدار درجه ۱ خوراکی و این حرفا ، شکمو و خیلی تپل مپل راستش من
به زحمت می تونم بغلش کنم اما خیلی خیلی دوست داشتنــــیه ، اونقدر
دوست داشتنی و مهربون که ... چشماش تیله ای رنگه، موهاش خرمایی و
لخت و بلنده ( البته خودش جلوی موهاشو با قیچی زیگزایگی چیده )
خلاصه این یاس ما کلی شیطونه اما با این وجود من خیلی دوستش دارم
حس می کنم شیطنتاش پر از قشنگیه . دنیای بچه ها خیلی دنیای پاک و زیباییه
یه دنیای ساده و سفید مثل قلبای مهربونشون ...
ببینم نظر شما راجع به بچه ها و دنیاشون چیه ؟! بهش خوب فکر کنید ...
به امید دیدار 
فقط واسه دل خودم ...
به یاد نگارنده ع ش قسپیده روشن زندگی من سلام ...
بارون رو دوست دارم هنوز
چون تورو یادم می یاره
حس می کنم پیش منی
وقتی که بارون می باره
تو رفتی بی من
اما من دارم از تو برای تو می خونم
سکوت لحظه های تلخو بشکن
نذار اینجا تک و تنها بمونم ...
هنوزم پیش مایی
اگرچه دست تو توی دست من نیست
هنوزم با توام تا آخرین شعر
حالا هر جا که هستی بـــــــاورم کـــــــن
هنوزم زیر رگبار ترانه کنار خاطرات تو می شینم ...
این روزا بیشتر از همیشه چشام به دره ... التماس چشای من به در بسته
قشنگترین و غم انگیزترین صحنه زندگیمه ... این روزا لبریز از حس خواستن
توام ... حس مغرورانه خواستن و تا همیشه داشتنت ... شبام عجیب سرد و
تاریک شده ... این تنهایی مرگبار که دیگه طاقتم رو طاق کرده ... نمی دونم
چرا این روزا حرفام راحت به زبون نمیان ؟! شاید برای اینه که ...
شاید هیچ وقت نتونم این لحظه ها رو توصیف کنم ... شاید هیچ کس نتونه منو
بفهمه ... شاید هیچکی مثل من نباشه یا نه شاید تو بتونی درکم کنی ، شاید
تو بتونی منو بفهمی آخه تو ...
* ... هنوزم زیر رگبار ترانه کنار خاطرات تو می شینم ... *
ـ راستی چقدر خوبه که من سیاوش قمیشی رو دارم مگه نه ؟!
ـ رویای مهربونم به خاطر همه خوبیات ممنون ...
ـ نینای خوب و پاک من، بخاطر همه مهربونیات تا همیشه دوستت دارم ...
چقدر گفتن دوستت دارم شیرینه مخصوصا به اونی که ...
من و ستاره کوچولوم
به یاد نگارنده ع ش ق
سلام ستاره من ...
ستاره امیدم ...
قشنگ نازنینم ...
مهربون عزیزم ...
هنوز که تو بیداری ؟!
خیال خواب نداری ؟!
نکنه تو هم مثل من شدی عاشق مهتاب ؟!
چشم انتظاری داری؟!
حرفات مونده بی جواب ؟!
بهم بگو عزیزم عشق توی نگات چه رنگه ؟!
سفیده یا قرمزه ؟! شاید آبی یا زرده ؟!
یادته بهم می گفتی دلت توی جاده ها موند ؟!
یه شب دیگم می گفتی نگات به دور دورا موند ؟!
غصه نخور قشنگم ... ماه شبای تنگم ...
یارت میاد به زودی، به زودی و با خوبی
گریه نکن عزیزم ... تو دوست نازنینم
حیف چشات نباشه اینجوری اشک بباره
من می دونم دوباره یارت میاد کنارت
مثل قدیم قدیما می شینه باز کنارت ....
گلرو ـ دی ۸۲
پنجره ای رو به دریا
به یاد نگارنده ع ش ق
... ســــــلام ...
امروز اومدم از یه پنجره بگم ... پنجره ای که همیشه پل ارتباطی من با چیزایی که
دوستشون دارم بود ... یه پنجره که رو به قشنگترین و زلال ترین دریای دنیا باز میشد
... با احساس ترین پنجره دنیا ... تا حالا دیدی پنچره همدم تنهاییهای کسی باشه ؟!
تا حالا حس کردی دل یه شی بیجون واسه نگرانیات شور بزنه ؟!
پنجره اتاق من مهربون ترین و پاکترین دوست من بود... یه پنجره مستطیل شکل که
صبحا رو به دریای آبی زلال باز میشد و شبا به همصدایی ماه بخشنده میرفت ...
شاید باورش واست مشکل باشه اما من با ذره ذره اتاقم زندگی می کنم جوری که
همشونو می فهمم و حس می کنم ... وقتی شادم همشون توی شادیهام شریک میشن و وقتی هم غمگین و ناراحتم همشون می خوان یه جورایی منو دلداری بدن
پنجرم ... کامپیوترم ... دفتر خاطراتم که هیچکی جز خودم تا حالا ندیدتش ...ضبطم
و عروسکام ... شاید خنده دار باشه اما هنوزم تنهاییامو با عروسکام پر می کنم ، نه این که عروسک بازی کنم نه !!! فقط عروسکام شنونده حرفام میشن حرفایی که
جز اونا هیچکی نمیشنوتشون ... شاید عروسکام مخصوصا حنانه به اندازه خیلی آدمای به ظاهر دوست دیگه مهربون تر و پاکتر باشن ...من با پنجرم دردودل میکردم مثل یه آدم زنده ... شبا من و پنجره می رفتیم خونه ماه مهمونی !!!! اما پنجرم
می خواد بسته شه اونم به خاطر یه چند تا پاره آجر سنگدل و خودخواهی بعضی آدمای به اصطلاح متمدن دیگه ... دیگه نمی تونم به خاطر مهربونترین عزیزم به
وقت دلتنگیام به دریا زل بزنم و ... آدمای طمعکار پنجرمو هم ازم گرفتن حتما به تو حسودیشون شده که من اینقدر دوستت دارم ... دیگه صبحا نمیتونم به دریام صبح بخیر بگم ... حالا باید به زحمت به ماه مهربونم دردودل کنم ... چقدر دردناکه مگه نه ؟؟!!! به نظر تو من باید چیکار کنم با یه پنجره بدون دریا ؟؟؟؟
پ.ن : نمیگم دلم برات تنگ نشده چون خودت بهتر از هرکسی می دونی که به
اندازه همه دنیا دلتنگتم ... فقط نمی خوام با حرفای غمگینم در و دیوار پاک خونمون غبار خاکستری دلتنگی بگیره ... راستی امروز فهمیدم چرا قبل از اینکه بگی دوستم
داری بهم گفتی آهنگ جزیره رو گوش کن آخه ....
(( بهترین عزیز من به خاطر همه چیز ممـــنونـــم ... تو شیرین ترین، پاک ترین و صادقترین خوب منی ... من همیشه تا هر وقت که نفس می کشم
... دوستت دارم ...
یه تصمیم قشنگ
به یاد نگارنده ع ش ق
امشب به سیاهی آسمان بها نمی دهم ...
فردا بی توجه به سردی باد زمستانی
از روی جدول دو رنگ زندگی پرش خواهم کرد ...
زین پس به مزاحم بی پروای همیشگی، غم
فرصت ورود به چهار دیواری دلم را نخواهم داد ...
می خواهم دنیا را از دریچه زیبای ببینم ...
می خواهم استوار و مهربان به جنگ اشیاء بروم ...
می خواهم با امید به آینده زیبا شاد زندگی کنم ...
چرا که (( او )) زیبا دیدن را به من آموخت ...
مهربونترین همدل من سلام
از امروز تصمیم گرفتم نذارم در و دیوارهای این خونه قشنگمون ( بلاگو میگم )
بوی غم و غصه بگیره . احساس می کنم خونه عشقمون شبیه ماتمکده شده و طراوت اولیشو نداره . به نظر من اینجا جایی که من و تو واسه لمس با هم بودن
و یادآوری خاطرات شیرینمون میایم بنابراین همیشه باید شاد و پرانرژی باقی بمونه
... اینجا باید جوری باشه که هر دومون توش احساس آرامش کنیم پس درست
نیست من کلبمونو با کلمه های غم انگیزم، تاریک و دلگیر کنم . اینجا همون کلبه ایی که من و تو با کمک هم ساختیم . کلبه ای که چوباش توکل به خدا ، پرده هاش
صداقت و سقفش آبی مهربون عشقه پس باید همیشه با نشاط و تمیز بدون هیچ گردی از غم باقی بمونه ... من باید محکم، صبور و امیدوار باشم همونطور که تو
می خوای ... من همه چیز رو به خدا می سپرم و اون خودش هر چی رو صلاح
بدونه واسم مقدر می کنه. به همین علت تصمیم گرفتم از این به بعد با روحیه ای عالی و اراده ای قوی، زیبا و امیدوار بنویسم ...
به امید دیدار مهربون من
قصه یه روزی از روزای خدا ...
به یاد نگارنده ع ش قیه نفر بازم کنار پشت پنجرست ******** یه نفر عجیب دلش شور میزنه
یکی ام با تیرای داغ نگاه ******** دو تا چشمو داره از دور می زنه
یه نفر داغ دلش تازه شده ******* دلخوشیش یه عکس یادگاریه
یکی با غم می نویسه رو دلش ******* ای خدا، عجب چه روزگاریه
یه نفر خیری ندیده از حالا ******* پناه می بره به گذشته هاش
یکی ام شاعره تا خسته می شه ****** زود میره سراغ دست نوشته هاش
یه نفر هرچی تو زندگیش داره ****** وقف تازه موندن دل می کنه
یکی هست که خواب به چشاش نمیاد ******* شاید علتش غم خستگیه
علت بی خوابی یکی دیگه ******* گم شدن تو دشت سرگشتگیه
یکی از بس که نشسته پشت در ******** پر غربت شده و بی حوصلست
یکی دائم به گلدونا آب میده ******* یکی چشم پر اشکش به دره
یکی چشاشو گذاشته روی هم ******** یکی زلفاشو پریشون می کنه
یکی داره توی رویاهای دور ****** مشکل عشقشو آسون می کنه
یکی دستاشو برده به آسمون ******** از خدا چیزی تقاضا می کنه
پ.ن: نظرتون راجع به رنگ روزا چیه
اصلا می دونید روزاتون چه رنگیه نیاز
به یاد نگارنده ع ش قتکرار ثانیه های با تو بودن چقدر زیبا و دلنشین است، تکرار لحظه هایی که باران
مهربانی تو خیس و مرطوبش کرده ... چند روز است که دلم بی وقفه بهانه تو را
می گیرد، دیگر نمی دانم با این دل لجوج و سرکش چه کنم ؟! کاش قبل از رفتنت گفته بودی با این دل بهانه گیر چه کنم ... شایدم هم گفتی و من ...
از روزگار دلم گرفته ، از این تکرار دلم گرفته
دلم می خواد گریه کنم، بارون ببار دلم گرفته
دلم می خواد گریه کنم ... گریه کنم ... گریه کنم
بیا توی ای مهربان، تو باش بهانه گریه من ...
این روزها، روزهای تلخ بی کسیت، بر بی کسی هم باید تلخ گریست ... خداوند مهربان من ! امروز روز سبز است پس ... امروز من دست یاریم را به سوی تو دراز
می کنم پس ... خداوند بزرگ زمین کوچک، من گمشده ام را از تو می جویم پس ...
مرد بزرگ زندگی من ، دخترک مغرور قصه ات تورا فریاد می زند، صدای فریادش را
می شنوی؟ می بینی چه بی پروا تو را مهربان مطلق گدایی می کند؟ امیدوارم
نگویی خدا که نباید تمامی حاجات را .... امیدوارم نگویی صلاح و تقدیر انسانها ...
چون دخترک لجوج قصه ات خدا را به تمامی مقدساتش قسم می دهد تا بتواند تو
را داشته باشد ... دخترک می داند حکیم مطلق همیشه با او و مرد بزرگ زندگیش
است پس باز هم دست نیاز به درگاه او می برد تا وقتی که ...
نشونی
به یاد نگارنده ع ش قاگه اینجا رو بلدی، منو به اینجا ببر آخه ...
((سرزمین آروزها
خیابون خوشبختی
کوچه محبت
پلاک مهربونی
خونه عشق ))
حرفهای من و تو ...
به یاد نگارنده ع ش قگفتی بیا از زیبایی لبخند بوسه رو تعبیر کنیم
گفتم اینجا خیلی وقته لبخند مرده !!
گفتی دلت می خواد لبخند ماهو واست بدزدم ؟
گفتی بیا از دوستی حرف بزنیم
گفتم اینجا که دوستی گمشده !!
گفتی دوست داری شب بوی دوستی گردنت بندازم ؟
گفتی بیا محبت رو طراحی کنیم
گفتم شکل محبت یادم رفته !!
گفتی می خوای برات ستاره محبتو از آسمون قرض بگیرم ؟
گفتی بیا آهنگ عاطفه رو با ملودی صداقت بسازیم
گفتم آوای مهربونی خیلی وقته به گوشم نخورده !!
گفتی دوست داری واسه روز تولدت آواز چکاوکو بهت هدیه کنم ؟
گفتی بیا کلمه حادثه رو بین روزمرگیام بشکنیم
گفتم اینجا که حادثه ای اتفاق نیفتاده !!
گفتی میخوای ببینی روی قلب عاشقم چی حک شده ؟
گفتی بیا از همصدایی بگیم
گفتم خیلی وقته همه جا خاموشه و صدایی نمیاد
گفتی دلت میخواد آواز مرغ عشقو واست زمزمه کنم ؟
گفتی بیا همدلی رو به همه یاد بدیم
گفتم مگه اینجا کسی هم دل داره
گفتی می خوای سینه خودمو بشکافم تا تپششو لمس کنی ؟
گفتی بیا بزرگی عشقو همه جا جار بزنیم
گفتم عاشقا از سرزمینمون کوچ کردن
گفتی می خوای شقایقو بیارم که گواهی بده هر دومون عاشقیم ؟
گلرو ـ آذر ۸۲
تو مسئول آن می شوی که اهلیش کرده ای ...
به یاد نگارنده ع ش قروباه گفت: سلام . شازده کوچولو مودبانه جواب داد: سلام.... شازده کوچولو به او پیشنهاد کرد:بیا با من بازی کن. من خیلی غمگینم .روباه گفت:نمیتوانم با تو بازی کنم، مرا اهلی
نکرده اند. شازده کوچولو آهی کشید و گفت :ببخش . اما کمی فکر کرد و باز گفت:"اهلی کردن" یعنی چه؟روباه گفت:این چیزی است که تقریبا فراموش شده است.یعنی پیوند بستن...مثلا تو برای من هنوز پسر بچه ای بیشتر نیستی, مثل صد هزار پسر بچه دیگر. نه من به تو احتیاج دارم نه تو به من احتیاج داری.من هم برای تو روباهی بیشتر نیستم,مثل صد هزار روباه دیگر. ولی اگر تو مرا اهلی کنی, هر دو به هم احتیاج خواهیم داشت.تو برای من یگانه جهان خواهی شد و من برای تو یگانه جهان خواهم شد.شازده کوچولو گفت: کم کم دارم می فهمم.یک گل هست که گمانم مرا اهلی کرده باشد... روباه دنبال سخن پیشین خود را گرفت:زندگی من یکنواخت است.من مرغها را شکار میکنم و آدمها مرا شکار میکنند.همه مرغها شبیه همند و همه آدمها شبیه همند.این زندگی کمی کسلم میکند.ولی اگر تو مرا اهلی کنی, زندگیم مثل آفتاب روشن خواهد شدو آن وقت من صدای پای تو را خواهم شناخت واین صدای پا با همه صداهای دیگر فرق خواهد داشت.صدای پاهای دیگر مرا به سوراخم در زیر زمین میراند ولی صدای پای تو مثل نغمه موسیقی از لانه بیرونم میاورد.علاوه بر این، نگاه کن. آنجا آن گندمزارها را می بینی؟من نان نمیخورم.گندم برای من بیفایده است.پس گندمزارها چیزی به یاد من نمی آورند و این البته غم انگیز است ولی تو موهای طلایی داری .پس وقتی که اهلیم کنی معجزه میشود.گندم که طلایی رنگ است یاد تو را برایم زنده میکندو من زمزمه باد را در گندمزار دوست خواهم داشت.روباه خاموش شد و مدتی به شازده کوچولو نگاه کرد و گفت :خواهش میکنم بیا و مرا اهلی کن.شازده کوچولو گفت:دلم میخواهد ولی خیلی وقت ندارم.باید دوستانی پیدا کنم و بسیار چیزها هست که باید بشناسم.روباه گفت :فقط چیزهایی را که اهلی کنی میتوانی بشناسی.آدمها دیگر وقت شناختن هیچ چیز را ندارند.همه چیزها را ساخته و آ ماده از فروشنده ها می خرند ولی چون کسی که دوست بفروشد در جایی نیست آدمها دیگر دوستی ندارند.تو اگر دوست می خواهی مرا اهلی کن!شازده کوچولو گفت:چه کار باید بکنم؟ روباه جواب داد :
باید خیلی حوصله کنی.اول کمی دور از من اینجور روی علفها می نشینی .من از زیر چشم به تو نگاه می کنم و تو هیچ نمی گویی.زبان سرچشمه سوتفاهم هاست.اما تو هر روز کمی نزدیکترمی نشینی...شازده کوچولو روباه را اهلی کرد و چون ساعت جدایی نزدیک شد ،روباه گفت:آه ,من گریه خواهم کرد.شازده کوچولو گفت:تقصیر خودت است.من بد تو را نمی خواستم
,ولی خودت خواستی که اهلیت کنم.روباه گفت: درست است.شازده کوچولو گفت:ولی تو گریه خواهی کرد.روباه گفت:درست است.شازده کوچولو گفت:پس چیزی برای تو نمی ماند .
روباه گفت:چرا می ماند.رنگ گندمزارها.سپس گفت:برو دوباره گلها را ببین.این بار خواهی فهمید که گل خودت در جهان یکتاست.بعد برای خداحافظی پیش من برگردتا رازی به تو هدیه کنم....شازده کوچولو پیش روباه برگشت گفت:خداحافظ.روباه گفت:خداحافظ.راز من این است و بسیار ساده است:فقط با چشم دل میتوان خوب دید.اصل چیزها از چشم سر پنهان است...
همان مقدار وقتی که برای گلت صرف کرده ای باعث ارزش و اهمیت گلت شده است....آدمها این حقیقت را فراموش کرده اند.اما تو نباید فراموش کنی.تو مسئول آن می شوی که اهلیش کرده ای.تو مسئول گلت هستی. شازده کوچولو تکرار کرد تا در خاطرش بماند:من مسئول گلم هستم....