یـــــــادواره
به یاد نگارنده ع ش ق
یاد باد اقیانوس مواج و پرتلاطم دنیای قصه ...
یاد باد شقایق مخملین عاشق و صادق دنیای غصه ...
یاد باد لحظه های تنهایی پیچک پریشان دنیای چشمه ...
یاد باد لبخند آسمانی نیلوفر مهربان دنیای سورمه گون ترمه ...
یاد باد یار بی دریغ شبهای عاطفه در شباهنگ بی صدای دنیای عشوه ...
یاد باد سبد نقره فام خاطرات سبزپوش بهاری در دنیای احساسات زنده ...
گلرو ـ آبان ۸۲
ســــــلام
به یاد نگارنده ع ش قسلام به آفتاب و روشنی ...
سلام به سپیده روشن زندگی ...
به زندگی و حرات سرشار از مهربانی ...
به شمعدانی کنار باغچه عشق که همیشه در رویای بهار زنده است ...
به کوچه سرسبز انتظار پروانه ...
به دنیای صداقت شقایق ...
و به تو که سلامت همیشه بوی عاطفه و عشق بهمراه دارد ...
مهربانا سلام ... ســـــــلام بر عشق راستین آینه احساس ...
و سلام برغنچه طلوع زندگی ...
دعـــــــا
به یاد نگارنده ع ش ق
با همین واژه‌های معمولی با خــــدا حرف میزنم هر شب
گرچه آن سوی آسمان برپاست، شب شعر ستاره‌ها در شب
حرف‌هایم گرچه تکراریست، جمله‌هایم گرچه بی معناست
تا زمانی که با خدا هستم، اسم هر گفت وگوی ساده، دعاست
دخترک آینه
به یاد نگارنده ع ش ق
متعجب روبروی آینه ایستاده بود و به چهره دختر توی آینه نگاه می کرد،دختری
ناراحت و اخمو با صورتی غبارآلود ... باورش نمی شد همین دختر انعکاس چهره
خودش توی آینه باشه آخه هیچ وقت خودشو اینجوری ندیده بود ... تا اونجایی که
یادش میومد همیشه دختری شاد بود و خندون ، البته با یه ریزه شطینت که شرایط
سنیش ایجاب می کرد واسه همین چهره بهت انگیز دختر آینه براش نامانوس بود
... یادش افتاد یه روزایی خونه رو با شلوغکاریاش روس سرش میذاشت ... مربی
بچه های توی کوچه میشد ... واسه این که ثابت کنه از لحاظ قدرت بدنی ، از پسرا
هیچی کم نداره با سرسختی باهاشون مسابقه می داد و یه عده ای رو میبرد و از
بعضیاشون هم شکست می خورد اما هیچ وقت خودشو نمی باخت ...باورش نمی
شد که دختر آینه همون دختر شجاع و نترس قدیماست ... همه بهش میگفتن خانوم
شده ... اما خودش این قیافه ماتم زده رو دوست نداشت ... دوست نداشت حالا
که احساس تکامل می کنه اینجوری عبوس جلوه کنه واسه همین اول لبهای
کوچولوشو به لبخندی مهمون کرد و بعدش موهای لخت مشکیشو روی شونه هاش
ریخت . چقدر به خاطر همین دو تا تغییر کوچیک قیافش بشاشتر و ملیحتر به نظر
می رسید ... دوست داشت بلوز مشکیای همیشگیش رو که بوی غم می داد
عوض کنه تا بتونه پیراهن یاسیی رو که کادوی مامانیش بود رو بپوشه ... سرشو
بلند کرد باز چهره یه دختر مهمون آینه بود اما نه اون دختر قبلی ، این دفعه دختری
بلوری با لبخندی غنچه وار مهمون دل مهربون آینه بود، با دیدن چهره آروم و پرمهر
دختر بی آختیار لبخندی کنج لباش اومد و گذشته رو از یاد برد ...
من و دلتنگیام واسه تو ...
بهترین مهربون دنیا سلام
حالت چطوره ؟ خوبی ؟ بدون من خوش می گذره ؟ دیگه سراغی از گلک نمی گیری !!!!
یکی از راه می رسه اون که با ع ش ق آشناست ...
برای تنهاییام هدیه دست خداست ...
دلیل من بودن من ، لحظه رسیدنش ...
آشنای من بیا دل من تاب نداره ...
چشم من از انتظار روز و شب خواب نداره ...
می دونی خیلی دلم واست تنگ شده ؟؟ می دونی چقدر دلم میخواد الآن پیشم بودی؟؟
می دونی چقدر دلم میخواد الآن کنارم بودی ؟؟ می دونی چقدر دلم میخواد الان باهات حرف می زدم.فقط خدا می دونه که چقدر ... باور می کنی یه عالمه حرف واست توی دلم دارم ...
باورت میشه هنوزم با عکسامون زندگی میکنم ... باور می کنی این روزا هر یه روزش مثل یه
قرن می گذره ... خیلی دلم واسه اون وقتا تنگ شده ... راستی اشکامو داری می بینی ؟؟؟
چقدر امشب بیشتر از هر همیشه جای خالیتو حس می کنم ....
توی نگاهت عشقو دیدم ، تپش قلبو شنیدم
توی جاده های احساس من به عشق تو رسیدم
توی کتابا عشقو خوندم عکس خورشیدو سوزوندم
جای خورشید توی کتابا نقش چشماتو نشوندم
توروخدا برگرد من خیلی دلم واست تنگ شده ... من خیلی دوستت دارم ...
نمی دونم دیگه چه جوری بگم که خیلی بهت احتیاج دارم ... به حرفات ، به
دلداریات ، به مهربونیا و محبتات ... تورو خدا برگرد ...
از روزی که تو رفتی پریده رنگ شادی
اما خورشید می تابه مثل یه روز آبی
چطور هنوز پرنده داره هوای پرواز
چطور هنوز قناری سر میده بانگ آواز
مگه خبر ندارن تو نیستی در کنارم
چرا بهت نگفتن بی تو چه حالی دارم
لعنت به این تنهایی دلم برات تنگ شده ...
لعنت به این تنهایی دلم برات تنگ شده ...
لعنت به این تنهایی دلم برات تنگ شده ...
لعنت به این تنهایی دلم برات تنگ شده ...
به امید روز دیدار
منم اون شبگرد بیدار ...
گلـــــــــروی تو
آخه به توام میگن خدا ؟؟؟؟؟؟؟
به یاد نگارنده ع ش قمن که همه فکر و حواس تویی ...
اونی که یه عمریه میخواستم تویی ...
من که همه دارو ندارم تویی ...
اونی که میخوام تنهام نذارم تویی ...
رقص خاطره در پیشگاه ملکوتی حضور ... من و اشک و حسرت دوباره دیدار ...
جولان دلتنگی در کویر خسته بی کسیهای گلک تنها ... بوسه طلایی مرجانک
دریایی برای دلداریهای عاشقی تن خسته ... بیقراری پاییز خنده ها ... سرسره
بازی مرواریدهای پنهان در صندوقچه چشمای سوخته ... آدمی آزاد و رها ...
خدا بر سرای دوست چمپاته زده لبخند زنان (؟) ... ماه عاشقانه ، خیره در چشمان
مهتاب ... ستاره چشمک زنان اما مبهم ...
(( گلرو جان ... گلروی من ... خانومی ... خانوم کوچولو ... گلروی بداخلاق ... گلروی
مغرور ... خانوم ناز من ...))
درهمکده !!!
به یاد نگارنده ع ش ق
این روزا عجیب سر درگم شدم ... خودمم نمیدونم جدی جدی چمه ... مثل یه کلاف
نخ مدام دارم دور خودم تاب می خورم ... دیشب تا صبح بیدار بودم ، هرچی سعی
کردم که بخوابم نتونستم ... توی تمام اون لحظه ها با خدا ...
دیشب همه جا سکوت مطلق بود ... حتی شب هم نفس نمی کشید ... دریا مرده
بود ... و من ...
راستی چرا همه دارن میرن ؟؟؟؟ پانته آ ، سارا و حسین ...
امشب مهمانی عرش خداست
خدا هست ولی متفکر
شب هست خاموش
ماه هست تیره و سوخته
ستاره هست لرزان و بیقرار
گلک هست غمگین و فسرده
و تو ...
هل من ناصر ینصرونی ؟؟؟
به یاد نگارنده ع ش قنمیدونم چرا اینقدر مضطربم ؟؟ دلشوره داره خودمو توی خودم می جوه ... وای
دارم خفه میشم ... خدا جون کمک ... بخدا اصطراب داره مثل موریانه همه تنمو
می خوره ... بـــــدون دلیــــــل ... دست و پام شده عینهو یه تکه یخ ... از خودمم
می ترسم ... من می ترسم ... خداجونم هستی ... تورو به بزرگیت قسم می دم
پیشم بمونی ... من سردمه ... من می ترسم ... دلهره دارم ... دلشوره گلومو
گرفته نمذاره نفس بکشم ... کمک ... کمک ... کمک ... یعنی هیچکی نیست کمکم
کنه ؟؟؟؟؟ ... من ... فقط خدا خودش ...
دارم خفه میشم تورو خدا یکی بیاد کمک ...
قصر یخی ، زندگی سرد و مرده
مرا می ترساند ... من از تاریکی و خفقان می هراسم
فریاد هل من ناصر ینصرونی بیداد می کند
پس چرا ناصری موجود نمی باشد (... no response to paging )
خدایا به دادم برس ... تویی فریاد رس ... فقط تویی مهربان مطلق
نوای دل
به یاد نگارنده ع ش ق
دوست دارم مانند آهویی در کوچه باغهای نگاهت خرامان راه بروم یا که با لحن
آشنای صدایت معصومانه به خوابی ابدی فرو روم ... دوست دارم دست در دست
تو مشتاقانه به نوای دلنشین عاشقانه هایت دل گوش فرا داده و به ابدیتی بی پایان
سفر کنم ... دوست دارم از پاکی و نجابتت پرهایی برای پرواز به سرزمین باهم بودن
بسازم ... دوست دارم این سفر را همیشه به خاطر بسپارم ... سفری از جنس احساس بلورین آیینه ...
شب پای به پای اشکهای من
رهگذر وار
من ، تو ... یک سبد خاطرات نقره ای
شب پر از ستاره های سربی
هم آغوش با فانوسکهای سرد و خاموش
و چشمها پر از الماس گرانبهای اشک
هنوز رنگ چشمان تو ناپیداست
یا که شاید پیداست
ولی با رنگ بیرنگ زلالی آب
یاد تو مانند همیشه مهمان شبهای تاریک من است ...
می خوام با تپش نهفته در نگاه پنجره
به لحظه های تو برسم
بی شک قاب شیشه ای زمان مرا می فهمد
نمی دانم چرا بیکار و بی تلاش نگاهم می کند !؟
آسمان می خندد
ابر چشمک زنان مرا به رقص می خواند
ستاره پایکوبی می کند
و تو لبخند زنان جاده فاصله را درهم می نوردی
نجوای دوستت دارم را از لبهای خود می شنوم
آیا تو هم می شنوی ؟؟؟
تقدیم به او که زندگیم فقط در او معنا پیدا می کند ...
به یاد نگارنده ع ش ق
مهربون قشنگ من سلام
حالت چطوره ؟ خوبی ؟ بدون من با لحظه هات چیکار می کنی ؟ چطوری ثانیه هات
جاشونو به همدیگه میدن ؟ منم خوبم ، ممنون ... لحظه هام هم بدون تو به کندی
میگذره ... این عقربه های ساعت شنی روی دیوار یا خواب موندن یا این که خیلی
داره بهشون خوش میگذره که اینطور سلانه سلانه جاشونو به همدیگه میدن ، انگار
نه انگار که یه چشم نگرون ، یه نگاه خیس و یه قلب عاشق واسه دیدن و بودن با
یارمهربون همیشگیش میخوان لحظه ها با هم مسابقه بدن ...
حالا که دلتنگی داره رفیق تنهاییم میشه ...
کوچه ها نا رفیق شدن ...
حالا که میخوام شب و روز به هم دیگه دروغ بگن ...
ساعت ها هم دقیق شدن ...
امروز به لحظه هام هشدار دادم گفتم اگه بخوان اینجوری یواش یواش بگذرن خودم
دست بکار میشمو همشونو هل میدم جوری که توی یه چشم به هم زدن صبح شب
بشه و شب هم صبح ... راستی اگه این انتظار تموم شه چی میشه ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
چقدر دلم میخواد چشمامو باز کنم و ببینم این انتظار سرد و کشنده تموم شده ...
تو بیای ... من ببینمت ... باهات حرف بزنم ... دستای سردم گرمای دستت رو حس
کنن ... چشمای بارونیم زلالی نگاهتو درک کنن ... سرم به تکیه گاه محکمش دوباره تکیه کنه ... قلب خسته از تپش بی تو ، آشیونه قدیمشو پیدا کنه ...
اگر شقایق عاشق را بیابم ... بر عشق او خواهم خندید ...
عشق پوشالی شقایق تنهای قصه ...
خنده ام می گیرد ، آخر تو چه داری که به معشوق خود تقدیم کنی ؟!
نگاهی خسته ... عمری کوتاه ... گلبرگهای زخمی
چقدر عشقت کوچک است بر عشقت خواهم خندید ...
عشق مایوس و مرده تو در این هیاهوی زندگی بی معناست ...
تو که قلبی نداری که به معشوقت بدهی ...
تو که نگاهی نداری که دل معشوقت را به یکباره زیرورو سازی ...
تو عاطفه و محبتی نداری که به خاطرش تردید و کینه را به آتش بکشی ...
تو هیچی نداری جز نگاهی ماتم زده و بیروح ...
اما من سراپا شورم، سراپا شادی، من زنده ام ...
من با عشق زنده ام، من با لبخند زندگی می کنم ...
من نبض تپشهای قلب خود را به شریان رگهای معشوقم پیشکش می کنم ...
من قلبم را قربانی محبت بی انتهایش می کنم ...
من عشق خود را حصار تن خسته از روزگارش می کنم ...
من مهر را مطیع چشمانش می کنم ...
براستی شقایق تو می توانی این چنین کنی ؟؟؟!!!!
من می توانم لحظه ها را در عظمت دوستت دارم کم گنم ...
من میتوانم به معشوقم تا همیشه به اندازه ابدیت عشق بورزم ...
من میتوانم تو را با همان عشق پوشالی مظهر پاکی عشق کنم ...
من میتوانم از تو اسطوره عشق بسازم به شرطی که ...
به معشوم بگویی که تا ابد او به اندازه خدا پرستش میکنم ...
تا همیشه دوستش دارم ...
