به یاد نگارنده ع ش ق

                        

همه جای خانه را بو می کشم
مبادا آمده باشی و من
در غرق در خواب ،
به بی خبری و غفلت دلسپرده باشم
..
..
محال است بوی غریب تو را حس نکنم
محال است بیایی و
صدای تکرار کنان نفسهایت را نفهمم 
محال است عزیز ، محال !
..
..
خیالت که در دل پیچد ،
اشک را منزلی نیست جز
گونه های خشکیده و گر گرفته من 
..
..
همه جا فقط و فقط تویی و
وجودی بی تاب از من که دیگر توانی ندارد
منی که چونان درختی نوپا ،
دستخوش نوازش  ِ بهاری از تو شده ام
و خزان بی هوا
خودش را نخود آش من می کند ..
..
..
تو بهتر از من ، حتی ، 
می دانی که کندی لحظات ،
چگونه بی اعتنا خرمن های عشقمان را
به آتش می کشد و ما ،
بی دریغ باید ،
نظاره گر دودمان هستیمان باشیم ..
..
..
وای باز هم بی ربط گفتم
دوباره سبکسری های قلم !
فراموش کردم که زبان دلم خواست بگوید
فاصله ها به من رسانیدش  
دگر باره سفسطه کرد قلم سیاه من !
..
..
ببخش یگانه ی دل !
من تنها آمدم بگویم
" ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
دل بی تو به جان آمد وقتست که باز آیی "
..
..
آهان !

پ.ن : همه حرفا که آخه گفتنی نیست !