به یاد نگارنده ع ش ق

                                         

در ذهنم می نویسم
نامربوط ها را خط می زنم
مربوط ها را می گذارم
تا بگوید احوال پریشان لحظاتم را ،
اما نــــــــــــه !
این هیاهو باید بی صدا بماند ، شاید !
چی بگم وقتی که ،
هیچکی من رو از من نمی فهمه 
حرفهای نگفتنی رو 
جز به گفتن نمی فهمه !
بعضی حرفا رو باید دید ،
بعضی حرفا گفتنی نیست !
کلمات هر چقدر هم طغیان کنند
به سفیدی کاغذ راهشان نمی دهم ،
بــــــاور کن ، قلم  ِ سیاه !

* می خواهم به هر کسی توی زندگی ازم فرصت می خواد ، کمی بیشتر از قبل فرصت بدم ، آدم ها رو بیشتر از گذشته درک کنم . درست تر و خوشبینانه تر از همیشه حوادث رو تجزیه و تحلیل کنم ، صبور و بردبار بشم و هرچی شرایط زندگیم پیچیده تر و سخت تر شد ، من محکم تر بشم . شاید این طوری ، بهانه های پوچ ، به خودشون جرات بیش از حد وقیح بودن رو ندن !

هر کسی می پرسد از من 
در چه حالی ، در چه کاری
تـــــــــو که اهــل روزگاری ، 
خبر تازه چــــــــــه داری !
می بینند اما می پرسند ،
چه سوال خنده داری !