گذری بر خاطرات نچندان دور ...

به یاد نگارنده ع ش ق
بنویس بر یاس کبود ...
           بنویس بر باور رود ...
                       بنویس از من ... 
                             بنویس عاشق یکی بود ... 
                                           بنویس دنیای منی ... 
                                                          همه رویای منی ...
                                                                منم اون بی تابیه موج ...
                                                                              تو هنوز دریای منی ... 
با این آهنگ به گذشته برگشتم ،‌ به وقتایی که واسه کنکور درس می خوندم ،‌
به کلاسای ریاضی آقای پاکتچی که همش از کم کاریم توی خونه گله داشت ،
یاد فرناز افتادم که خیلی وقته دیگه ازش خبر ندارم، از وقتی رفت کرمان، چقدر
به بی معرفتی متهمم کرد یاد فرشته افتادم چقدر دختری ماهی بود فرشته ،
واسه تستای ادبیات همیشه بهم می گفت تورو اگه خوندی به منم بگو من هیچی
بلد نیستم، منم لبخند می زدم می گفتم بخدا نخوندم فرشته و باز خودش و دختر خالش منو به دروغگویی متهم می کردن حالا هم که نامزدی کرده ... یاد نرجس
واسه عصبانی کردن آقای علیزاده با اون دیر اومدناش ... از نرجس هم خیلی وقته خبر ندارم میگن داییش فوت شده ... چقدر زود گذشت ... چقدر بزرگ شدم ... چقدر
از همه دور شدم ... چقدر مهرم نسبت  به همشون سرد شد ... چقدر زود از همشون دل کندنم ... منی که اگه یه روز با فرناز حرف نمی زدم  به اندازه یکسال دلم واسش تنگ می شد حالا اصلا حوصلشو ندارم ... چقدر سنگدل شدم نه ؟؟ چقدر بی عاطفه شدم نه ؟؟ بعضی میگن به خاطر زندگی ماشینیه ، یه عده دیگه میگن به علت تغییر شرایطه، چه می دونم هرکی یه چیزی میگه، یکی دیگه میگه خانوم شدی ،‌ بزرگ شدی ، یکی میگه کلاس میذاری، اون یکی میگه  بی معرفت شدی و .... حالا که فکر می کنم می بینم کلی دلم واسه اون روزا تنگ شده ... کاش دوباره اون دوستیا تازه می شد ... کاش من اینقدر تنها نبودم ...کاش این یکماه زود بگذره ... کاش تو زود بیایی ...

        (((( لحظه دیدار نزدیک است ...

                                       باز می لرزد دلم، دستم ...

                                                              باز گویی در جهان دیگری هستم ... ))))