امروز روزیست که دلم گرفته بود . دلم عجیب گرفته بود . باید چیزی می نوشتم . باید چیزی می گفتم . پس شروع کردم و ..

" روزهام دارد می گذرد . نه یکی ، نه دو تا ، نه سه تا که همه اش دارد از کفم می رود ، به راحتی . امروز خیلی ترسیدم . آنقدر که گریه کردم ،‌ بی بهانه . نه مادر بود و نه ، پدر . تنها بودم ، تنهای تنها . جیغ کشیدم ، بلند بلند . آب خواستم و پناه اما کسی نبود . تو نبودی ، عشق نبود ، فقط سکوت بود و لرزش و لرزش و لرزش .. پا برهنه بودم ، عریان ِ عریان . نه پدر بود که حمایتم کند وُ نه مادر که با صداش ترس هام را بریزد ، توی دایره و آرامش آورد . چقدر سخت بود و ترس آمیز مرگ در تنهایی . انگار هیچ کس را نداشته ای . انگار هیچ کسی تا به حال نبوده ، برات . چشم هام را می بندم که فراموش کنم اما اشک ، اشک ، ‌اشک امان نمی دهد . یادم می آید . یادم می آید تاریکی را ،‌ پله را ،‌ مرگ را . مادر تا آمد ،‌ هراسان به آغوشم کشید . بوسیدم و پدر ، از پشت خط ، همه امیدها را می ریخت توی دامنم و من همه اش از پشت خط بی دلیل ، اشک هام سرایز شد و او بود که دلداریم می داد ، هی . خدا می داند که چه حالی بودم ، وقتی از این همه تنهایی میان غریبه ها ، بازوانم را روی سینه هام گره زدم ، محکم . ترس بود ، شاید . دلتنگی بود ، شاید . تنهایی بود ، شاید . بی کسی بود ،‌ شاید . تمام شد ولی .. تمام شد با درد و حالا دیگر پدر هست ، مادر هست ،‌ عشق هست ، من هستم ، تو هستی ، خدا هست .. خدا هست .. خدا هست . "

* همه ی آهنگاش را دوست دارم ، دیوانه وار . فقط آرامش دارد ،‌ صداش و من با این لحن مهربان و غمگین،‌ دلم برای خیلی چیزها تنگ می شود .. برای خیلی چیزها .

* فرشتگان زندگی و‌ معبودان همیشه صبور ،‌ خانوم کوچولوی خانه تان همه هستی ش را با همه ی وجود به پاتان می ریزد و تا دنیا دنیاست ، کنیز دلداده تان می ماند . زندگی تان را به پام ریختید و من عشق را از ذره ذره ی وجودم به مسلخ می برم ، تنها برای شما . دوستتان دارم ، عاشقانه ، بی بهانه و بی دریغ پدر و مادر یگانه ی من .