...
نُت هات بر باد وُ
خواسته هام ، همه ،
تک بالرین های آواره ی فضا ــ زمان .
تکیه زده ام .
تکیه زده ام ،
به ماندگاری سین های همیشگی تا
ببرندم هم پیالگی لبخند .
زره پوش سکوت وُ
هم خوابگی ِ هر چیزی که
توش نجابت نباشد وُ سادگی دخترانه وُ
مُشت مُشت آب دروغ ،
گریستمت ، حالا .
حضورم پیدا نیست وُ
بوسه هامم ، حتی ، هیچ .
غروب انگشت کشیده روی لب هام ،
انگاری لطیف .
زمزمه کرده بودم ،
توی گوشت پروانه وار ، روزی .
" بگردان با نگام ، شانه هات را "
ــ تنها یک دور ــ
به خاطر دلم وُ اکنون ،
مانده ایم من وُ
کمری خمیده از تعظیم و
غربت پایان نمایشی بی تماشاچی .
بی تو بودن را معنا می کنم با تنهائی و آسمان گرفته
آسمان پر باران چشمهایم
بی تو بودن را معنا می کنم باشمع ،
باسوزش ناگزیرشمعی بی پروانه
بی تو بودن را چگونه می توان تفسیر کرد
وقتی که بی تو بودن خیلی دشوار است !!!
" آن نام که از خاطر لبهای تو رفته است ! "
این روزا خیلی دلم گرفته خانمی ‘ برام دعا کن ........
دیشب به بهانه ای گریستم
از نامردی نامردمان گریستم
از نامه ان پیرزن رنجیده
که در این ره بی پایان مانده گریستم
از دروغ و از ریا و کوته نظری
از فریب و بی پناهی باز گریستم
از سر باز شدن زخم ز نفرت
از درد غریبی بی ترنم باز گریستم
*****************
پنداشتی که چون از تو بگسستم .. دگر مرا خیال تو در سر نیست .. اما چه گویمت که جز این عطش .. بر جان من شراره دیگر نیست
داداشی سعید!
تماشاچی!..آفرین..
سلام عزیز ....
راه همین است!
گمان مبر به گم شدن که من راه را درست می روم!
راه همین است!
من همانم!!!
تنها تو نیستی!
باران هست...
ماه هست...
سکوت هم هست...
تنها تو نیستی!
اما...
عادت کرده ام به نبودنت!
به نداشتنت!
به نخواستنت!
باز اینگونه زل نزن به خیالم!
آری!
اینبار نه دست دست می کنم،
نه فریاد می کنم،
نه از ماندن می گویم!
تنها خود را عادت می دهم به رفتن این راه بی تو!
و تو خود را عادت می دهی به نبودن دستانم!
پاهایم می رود و دلم...
دلم از نو یاد می گیرد بسته شود به نگاهی بارانی!
و نگاهم مژده می دهد آمدنی از نو!
و دستانم گرم شدنی از نو، تر!
بی تو!!!
راه همین است!