...
داشتم می دویدم .
داشتم می دویدم تو را وُ
نبود نگاهی که پرم کند از های ِ هیچ .
دلم لرزید .
دلم لرزید و
بهانه اشکی شد
قد تمامی ابرها ، رودها ، بهارها 
وُ بارید وُ بارید وُ بارید .
نه شب بود وُ
لیوانی قهوه وُ آرامشی خالی وُ 
نه روز وُ
نان و ُ یک گرمایی دبش و مَشت .
کَله پا شدم ،
کَله پا شدم و دیدم ،
توی خیال گِلی گُلیت
رخت چرک هام را شستم ، من .
دست هام تاب خورد ، هی .
چرخید و از پشت ،
افتاد توی آغوش پنج دری بی بی .
پریدم توی بیداری .
دلم اما جا نماند لب طاقچه ی باران وُ
نگام .. نگام ، وای ..
توی رویا مُرد که مُرد .. که مُرد .. که مُرد .

*
 چقدر خوب است که این روزها ، سراپا سکوتم .
چقدر خوب است که این روزها ، از چیزی سر ریز نیستم و
چقدر خوب است که این روزها ، تنهای تنهام .